De tropenjaren zijn mijn lievelingsjaren

Maar de fase van de tropenjaren dat is ook een baby die op je borst in slaap valt. Een kleuter die zich tegen je aan nestelt. Gezichtjes die opfleuren aan de schoolpoort als ze je zien. Wakker gemaakt worden met een neuze-neuze. Uitspraken zoals: "Ik wil voor altijd bij jou blijven." 

Veel ouders kijken uit naar de tijd dat hun kinderen groter en vooral zelfstandiger worden. De zorgtaken verminderen, de nachten worden beter en je wint als ouder terug wat tijd voor jezelf. Ik niet. Ik durf het bijna niet hardop zeggen maar soms denk ik dat tropenjaren mijn lievelingsjaren zijn.

Ik vind het leuk dat mijn kinderen mij zo hard nodig hebben. Ik werk voltijds en doe mijn job heel graag, maar er gaat niets boven een hereniging met mijn kinderen na een lange werkdag. Mijn baby aan de borst voeden, voorlezen voor de kleuter en een tekening in ontvangst nemen. Ik voel mij zo ontzettend nuttig en zinvol als ik kan zorg dragen voor mijn kinderen. Ik kan me wel eens afvragen wat of wie mij afleiding zal geven binnen 10 jaar als ze na school op hun kamer gaan zitten. 

Ik ga dan eindelijk terug meer tijd hebben om te sporten en te lezen. De huishoudelijke taken zullen er allicht wel nog zijn. Maar de knuffels, verhalen vertellen, lieve woorden ... Gaan die er nog zijn? Gaat er nog iemand zijn die mij zo hard nodig heeft? Iemand die antwoordt op de vraag “Waar ben je het liefste?” met “Bij mama.”? 

Dus ik koester de tropenjaren. Ik vloek wel eens tijdens het snottebellenseizoen dat bij een peuter zo'n 7 maanden per jaar duurt. En doorslapen klinkt ook zeer aanlokkelijk. Maar op het vlak van liefde en verbinding met mijn kinderen zijn dit ongetwijfeld de allerbeste jaren. 

Esther Gheyssens
Deze blog verschijnt ook op Gezelligechaos.