Van wondermama naar blik op oneindig
Je hebt zo van die dagen waarop je denkt dat je de wereld aankunt. Ik had zo'n dagje vandaag. In plaats van 'mama die altijd werkt' dacht ik even wondermama te zijn. Of hoe een mens soms een beetje te ambitieus is en te weinig rekening houdt met de mogelijke moodswings van zichzelf en haar kroost...
Deel 1: Voor het dutje
Normaal gezien is woensdag een werkdag, maar dit keer was het dus kindjesdag. Best oké in feite, zo eens een woensdagje mee rondhangen in de tuin, dacht ik die woensdagochtend nog, naïef als ik was…
Gezwind begon ik eraan. Kindjes aan school afzetten: check. Boodschappen doen (en veel, want de frigo was ongeveer zo goed als leeg): check. Snel een uurtje of twee werken: check. Snel eten maken, allemaal vers, slik, dat valt altijd een beetje tegen. Mijn planning liep een beetje uit, maar kijk: ik was er toch in geslaagd om alles kant en klaar te hebben tegen dat ze thuiskwamen. 'Wow, Wondermama', dacht ik bij mezelf en stiekem gaf ik mezelf al een dikke pluim. Gevolgd door wat binnensmonds gemompel: 'Zo goed bezig. Lekker en gezond eten klaarmaken, juij! Die kindjes van jou hebben toch echt niet te klagen zeg!'
Vijf minuten nadat mijn twee leeuwen aan tafel waren gestormd vroeg de eerste al of ze van tafel mocht... Ze had genoeg. Euh, ja zeker? Bedremmeld keek ik naar haar bord, waar mijn gezonde vis nog voor de helft lag te spartelen. Bij de tweede zat er intussen echt van alles scheef, en dan bedoel ik dus ook echt van àlles.
- ‘Ik wil niet die beker, ik wil die an-de-reeeee!’
- ‘Ma-maaaa, jij moet naast mij zitt-eeu!’
- ‘Ik wil da nie eteuuh, ik wil frietjes eteuh!’
Het kind is moe, afgepeigerd, maar op dat moment kon ik alles aan, wondermama zijnde, en ik haalde goedlachs mijn schouders op. ‘Maar ja, kindeke klein, kom maar een beetje slapen, het zal daarna wel allemaal beter gaan.’
Deel 2: Na het dutje
Terwijl de jongste lag te knorren herviel ik weer een uurtje of twee in de illusie dat ik alles zo goed onder controle had. Ik, wondermama die net vers had gekookt, mocht nu nog heel effe een uurtje werken terwijl de oudste wat in haar bureau rondhing. Toch? En ja, dat lukte eigenlijk vrij aardig (oké, ik geef toe dat er wel een cupcake en een Ipad aan te pas kwam, maar goed). Toen ze er genoeg van had was het voorleestijd. ‘Amai, ik ben hier toch wel écht goed bezig’, dacht ik weer bij mezelf. Ik was een pedagogische mama die vers had gekookt, yes (dat van die Ipad en cupcake even buiten beschouwing gelaten)!
Kindje 2 werd intussen wakker, en het dutje had haar zichtbaar opgekikkerd. ‘Oef’, dacht ik bij mezelf, ‘dat gaat hier nog gemakkelijk gaan vandaag’. Ik deed de strijk en de was, en dacht bij mezelf: zo eens niet werken, dat is eigenlijk nog plezant… Ik voelde me ook ongelooflijk nuttig, want éindelijk werd die strijk eens gedaan (die lag daar namelijk al twee maanden. Ahum.)
What was I thinking… Ik weet niet goed waar het soms kan fout gaan met die lieve kindertjes, maar ergens in de loop van de namiddag vond kindje 2 haar allerliefste zaagstem terug. Het is écht een klein lief schatteboutje, maar gisterenmiddag had ze toch van het één en het ander last… Van haar zus bijvoorbeeld, die het niet kon laten om net op hààr fiets te spelen… Of van zichzelf, omdat ze tegen iets was gelopen. Of van de kleren die ze moest aantrekken (want dat waren nooit de juiste). Of van haar moeder (want die zei haar dat ze die stomme kleren moest aandoen in the first place).
Anyway, op het einde van de dag bleef er nog maar weinig over van die fantastische, alles verdragende wondermama. Mijn geduld? Nul komma nul, nul, nul... Mijn begrip? Dat lag ver onder het vriespunt. Ze hebben nog eten gekregen, dat wel, maar ik heb wel zo weinig mogelijk op tafel gezet. Kwestie van zo weinig mogelijk te moeten opruimen. Wondermama was moe, haar blik stond op oneindig... Geen haar op haar hoofd dat eraan dacht om nog eens verse soep te staan maken (want dat was ze eerst dus nog van plan, no kidding). Stokbrood en kaas, dat konden ze nog krijgen. Bye bye, grootse plannen, het was overleven tot ze in bed zaten.
Wat ik dus maar wil zeggen: soms eens niet werken en met de kindjes bezig zijn, ik kan daar écht wel van genieten. Alleen vergeet ik soms dat een kindjesdag nét iets intensiever is dan een hele dag achter een bureau zitten. Dus moet ik misschien meer beseffen dat ik op zo'n moment niet per se een wondermama hoef te zijn. Zeker met een 3-jarig vriendje in huis dat bepaalde issues met haar zus en moeder heeft en dringend nood heeft aan vakantie...
De volgende keer warm ik gewoon iets kant-en-klaar op. Ping, klaar is Kees. En hang ik een briefje op mijn frigo met de wijze woorden: 'Wondermama is een jeanet. Doe maar gewoon normaal.' Of zoiets... :-)
