Verder na abortus

Ik doe mijn keiharde best om van jou niet iemand te maken. Je bent nog niemand. En door mijn toedoen zal je niemand worden. Dat is hard en ik ben niet hard. Of toch wel? Ik wilde dat dit nooit had hoeven te gebeuren. Ik wilde dat ik je kon wegtoveren naar een andere warme buik, waar je wel zo gewenst bent dat je het kan voelen tot in jouw diepste binnenste. Ondertussen doe jij jouw keiharde best om het mij zo onmogelijk mogelijk te maken om te ontkennen dat je er bent.

Ik kan jou niet geven wat je nodig hebt. Ik zou niet de beste mama zijn bij wie je kan terecht komen. Het is een weloverwogen beslissing geweest. Die hebben we niet alleen bekeken vanuit mijn kant, ook vanuit zijn kant, hun kant en jouw kant. Ondanks die rationaliteit is het aartsmoeilijk. Veruit het moeilijkste.

Hij pakt het aan met veel bier, veel mensen, late uurtjes. Ik verstop me in het verste kamertje in de diepste muizenissen in mijn hoofd. Van daaruit moeten we elkaar zien terug te vinden. Dat zal ons wel lukken. En dan moeten we verder leven: niet met jou, maar nooit meer zonder jou.

Meer over hoe je het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap kunt verwerken, kun je terugvinden in het boek Als je je kindje verliest in de zwangerschap.