Ik ben Kato, 26 jaar oud, verpleegkundige en 12 jaar samen met Thomas. Al van kleins af aan wist ik dat ik later kindjes wou. Ik wist ook al snel dat ik een jonge mama wou zijn. Toen ik 15 jaar oud was leerde ik Thomas kennen. In het begin dacht ik dat het kalverliefde was, maar al vrij snel wist ik dat het echte liefde was. Vanaf dan wist ik het zeker, ‘ik wil later kindjes met Thomas’.
We hadden onze ups en downs, wat normaal is als je vanaf zo’n jonge leeftijd een koppel bent. We zijn ook een tijdje uit elkaar geweest toen we al zeven jaar samen waren. Uiteindelijk kozen we terug voor elkaar, en niet veel later was ik zwanger van ons eerste kindje. Ik was toen 23.
Onze eerste zwangerschap draaide uit op een miskraam. Ik heb hier heel veel verdriet over gehad en ik was bang dat het niet zo gemakkelijk zou gaan. Ons kindje was toen uitgerekend op 6 december 2019. Kort na mijn miskraam was ik terug zwanger, voor de tweede keer. Ik was enorm bang, maar deze keer verliep alles gelukkig goed, we kregen een zoontje! Ik was zo gelukkig, een zoontje van de liefde van mijn leven. Thieu is geboren op 7 Januari 2020, bijna exact een maand na de uitgerekende datum van ons eerste kindje.
We deden het goed als jonge ouders, en toch heb ik van in het begin onzekerheid gevoeld over de mama die ik was/ben. Thieu kwam van in het begin niets tekort, hij was ook het eerste kleinkind langs beide kanten van de familie. Hij werd overladen met liefde langs alle kanten.
Toen Thieu een jaar werd begonnen we te babbelen over een (tweede) derde kindje. We waren al twee keer heel snel zwanger geworden, maar ik hoorde verschillende verhalen van mensen die bij hun eerste snel zwanger waren en bij hun tweede of derde heel lang moesten proberen. Dus we begonnen na een aantal gesprekken toch aan een volgend kindje. Ook deze keer was ik heel snel zwanger. Ons volgend kindje was al uitgerekend voor eind oktober. Dat was even schrikken want dat betekende dat we ineens twee onder de twee jaar zouden hebben. Thieu was wel snel “groot”, hij kon al snel stappen en kon al snel goed babbelen, hij leek ouder dan hij was.
Deze keer kregen we een dochtertje! Een koningswens! Deze zwangerschap verliep echter helemaal niet goed. Toen ik 14 weken zwanger was, kreeg ik een eerste bloeding. We gingen meteen naar spoed. Ik werd daar al voorbereid op het ergste, de wereld zakte weg onder mijn voeten. Ik lag alleen op spoed, Thomas zat alleen in de auto want door de coronacrisis mocht je toen niet met twee op spoed binnen. Tranen bleven over mijn wangen rollen, ik voelde me zo alleen … Thomas in de auto, Thieu thuis bij mijn ouders, en ik alleen op een bed op de spoedafdeling, denkend dat ons kindje het niet zou redden. Uiteindelijk mocht Thomas toch binnen komen, omdat ik zwanger was lieten ze de partner gelukkig toe!
Na twee uur wachten kreeg ik eindelijk een echo, en ons klein mini baby’tje maakte meteen een tuimeling in mijn buik. Ik was zo opgelucht! Alles was in orde met haar, ik had alleen een bloedklonter zitten op de vruchtzak. Het grote risico hiervan was vooral dat ons dochtertje de zwangerschap niet zou uitdoen en ze veel te vroeg zou komen. Ik mocht niet meer gaan werken, moest platliggen en moest vaginaal medicatie opsteken om te voorkomen dat ze te vroeg geboren zou worden. Het doel was minstens 27 weken te halen.
De weken na die eerste bloeding waren een hel, ik kreeg meerdere en hevigere bloedingen. Ik herinner me een nacht waarin ik zo’n hevig bloedverlies had. Ons hele bed zat onder het bloed, ik ging naar beneden en heel de trap tot aan de wc was onder het bloed. Thomas is altijd positief ingesteld en ook nu bleef hij proberen om mij gerust te stellen. Ik weet nog dat ik antwoordde ‘positief zijn is goed, maar je moet ook realistisch zijn en zoveel bloed verliezen is niet oké, zeker niet tijdens een zwangerschap.’
De ochtend erna gingen we terug naar spoed, ik wou ’s nachts niet oprijden want ik had de termijn van 27 weken nog niet gehaald en ik wist dat ze hoe dan ook ons kindje nog niet konden redden. ’s Morgens op spoed bleek wonder boven wonder alles in orde te zijn met ons meisje. De bloedingen stopten na ongeveer 20 weken. De bloedklonter bleef wel zitten, en het bleef een verschrikkelijk beangstigende zwangerschap. Ik heb tot week 30 medicatie moeten nemen.
Uiteindelijk kwam onze dochter ‘Lily’ pas ter wereld op 42 weken, op 7 November 2021. Ik heb gehuild toen ik haar eindelijk in mijn armen had, ik was zo dankbaar dat ze bij ons was! Toen de gynaecoloog ons na de bevalling de vruchtzak liet zien konden we de grote bloedklonter heel goed zien zitten op de vruchtzak. We hebben er achteraf met gynaecoloog nog mee gelachen dat we allemaal vreesden dat ze prematuur zou zijn en dat ze dan uiteindelijk twee weken te lang is blijven zitten!
We zijn nu iets meer dan een jaar verder en we hebben een mooi gezin met twee kindjes. Het zijn twee pittige actieve, grappige, lieve kids. Het moederschap betekent alles voor mij, ik probeer alles te doen voor mijn gezin. Ik ben soms heel onzeker als mama, ik ben vaak bang dat ze niet gelukkig zijn en mijn grote doel is dat zij gelukkig zijn!
Ik weet met mijn verstand dat ik soms wat meer ‘me-time’ moet nemen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We proberen hun alles te geven wat ze maar nodig hebben. Ik wilde vroeger altijd graag drie kindjes. Zeg nooit ‘nooit’, maar momenteel ben ik gelukkig met mijn gezin van vier!
In mijn hart zal ik altijd drie kindjes hebben, want elke dag denk ik ook nog steeds aan ons allereerste kindje. En zo’n zwangerschap als die van Lily zou ik liever niet meer meemaken. Ik ben elke dag dankbaar dat ik twee gezonde kindjes op de wereld heb mogen zetten samen met mijn jeugdliefde.
