Eén jaar na 'rustig, we hebben nog keiveel tijd' is het van 'damn, wat ging de tijd snel'

Ik was met m’n pil gestopt, nog niet lang. Dus zwanger zijn, daar was ik nog niet echt mee bezig. Ik voelde me wel moe. Maar dat zal wel van het werk geweest zijn, dacht ik. Geen enkele hersencel die een link legde met een eventuele zwangerschap. Na enkele dagen in Frankrijk keek mijn man me aan en vroeg: 'Heb jij eigenlijk je regels al gehad?'.

'Even denken... nee. Maar dat kan wel hoor. Ik ken mijn cyclus nog niet echt. Geen paniek. Als het woensdag niets is, halen we een test.' 

Ochtendtest

Dinsdag even bij de apotheek langs geweest, een test van €2 gekocht, zonder verwachtingen. Er stond op de bijsluiter dat je de test best ’s morgens doet. Ik was stiekem wel nieuwsgierig maar ik kon wel wachten tot de volgende ochtend. ‘s Avonds bij het slapengaan nog even herhaald dat we er geen hoop op moesten hebben, dat de kans toch wel heel klein zou zijn dat ik van de eerste keer zwanger zou zijn, ik was niet misselijk, … Kortom, geen indicatie op een mogelijke baby.

Bij het ontwaken keken we elkaar aan.

'Ik zal die test maar eerst eens doen zeker.'
'Ha ja, juist. Doe maar', antwoordde mijn man.

Ongeloof en een beetje paniek

Opperste concentratie. Proberen om juist op die stick te plassen, wegleggen en wachten.
'En?' vroeg mijn man.
'Ik denk dat ik een streepje zie. Maar we zullen nog even wachten.'
'Ik ben zwanger denk ik.' 

Stamelde ik, vol ongeloof.

Ik merkte een lichte vorm van paniek bij mijn man. Hij werd bleekjes. Zei niet veel meer.

'Ha maar, dat streepje is niet zo donker als dat andere streepje?! Krijgen wij een baby? Oh nee, een baby. Wat nu?!'

De positieve test werd een weekje later door een bloedafname bij de huisarts bevestigd. Mijn man geloofde het pas toen we voor de eerste keer het hartje hoorde kloppen bij de gynaecoloog.