Inseminatie: de eerste poging

25/01/2018

Door Mama Guest Moms

Het is hartje zomer, de terrasjes lopen vol. Twee vrienden vragen me uit voor een laatste avond sangria in overvloed, want misschien ben ik volgende week zwanger? Goed plan! Ik trek mijn strakste jurk aan (want hoe lang ga ik dat nog kunnen?) en op mijn hoogste hakken ren ik een aangeschoten avond in. Al snel volgen de eerste beschonken mopjes. Over een slabbetje met “I love Papa” als kraamcadeau, en of mijn onbekende Deense donor er niet meer als een trol zou uitzien dan als een Viking. Het angstzweet breekt me uit. Zo’n eerste poging is blijkbaar geen lachertje, ook niet als je een straffe rosse met een grote mond bent.

Een paar dagen later volgt inseminatie poging nummer 1. Geen kaarslicht, zwoel weer en tapas, maar TL-licht, een ziekenhuisbedje en een vriendelijke vreemde verpleegster. Ik heb mij in romantischer situaties bevonden met even weinig kleren aan… Gelukkig duurt dit maar een paar minuutjes.

Een half uur later en ik ben ervan overtuigd dat ik zwanger ben. Voel ik iets bewegen? Zijn mijn borsten al pijnlijk? Ik krijg plots de onweerstaanbare drang mijn appartement op te ruimen: dat moet nestdrang zijn! Twee helse weken volgen, gevuld met symptomen googelen en als de dood zijn om iets verkeerd te eten of drinken.

Was ik te positief?

Na 14 dagen geeft de bloedtest van het ziekenhuis uitsluitsel: niet zwanger… Wat is er mis gelopen? Misschien was ik te positief? Ik neem mijn toevlucht tot wat pessimisme. Laat mij nu maar gewoon wat mokken en dramatisch in tranen meezingen met Whitney Houston. Op de keukenvloer graag.

Poging 1 is mislukt. Die brede heupen lijken dan toch niet te wijzen op extreme vruchtbaarheid. Ik moet mijn hoofd even in de rij houden en niet afdwalen naar volledig zelfmedelijden. Want met de gedachten dat mijn lichaam faalt, moet ik de gedachten aan alle andere mislukkingen ook bannen.

Het zou een klein wonder zijn

Ja, het is mislukt, neen, het is niet zo dat altijd alles mislukt, dreun ik mezelf duizend maal toe. Dat je van de eerste keer zwanger zou zijn, zou een klein wonder zijn.

Om een eeuwenoud persoonlijk credo nog maar eens duizend maal tegen mezelf te roepen:
Sterk als een os!! En niet zwak als een lam… En blijf dat maar roepen, ook de volgende keren.