Voor de eerste keer naar de kapper met mijn baby
Ik herinner mij dat we 3 jaar geleden exact dezelfde discussie hadden, maar dan over Noah. Toen volgde nog een langgerekt meningsverschil over eerste schoentjes en wanneer je die moest kopen, maar ook dat kwam gelukkig goed.
Je moet weten, wanneer iemand (en dan vooral mijn ouders – sorry mama en papa) mij iets tegen mijn goesting wil laten doen, durf ik al eens in een koppige kleuter te veranderen. Zo eentje die dan nét het tegenovergestelde doet, of in dit geval nog net iets langer wacht om die kappersafspraak te maken dan ik oorspronkelijk van plan was.
Het gaat allemaal veel te snel
Ik heb niks tegen kappers, integendeel, maar ik hou gewoon zo enorm van die eerste lieve babykrulletjes. Na Noahs eerste knipbeurt had ik meteen spijt, alsof samen met die krulletjes ook zijn baby-status verdwenen was en ik een peutertje in de plaats kreeg. Peuters zijn natuurlijk ook leuk, maar ik ben dus zo’n moeder die vindt dat het allemaal veel te snel gaat en daar graag eens (heel) wat traantjes bij wegpinkt.
Uiteindelijk moest het er toch eens van komen, en dus besloot ik Miro uit zijn lijden (en dreigende scheelheid) te verlossen. Het knippen ging gelukkig vlot, de kapster was begripvol en zorgde ervoor dat mijn niet meer zo kleine baby er toch nog even schattig uit ziet, ook zonder krulletjes.
Tijd voor pasfoto’s
Een paar gram lichter trokken we daarna naar de fotograaf voor pasfoto’s, het leek ons namelijk een geschikt moment om voor de kindjes een Kids ID aan te vragen (3 maanden voor onze vakantie, applaus voor mijzelf). Het foto’s nemen ging iets minder vlot, het resultaat was dan ook een pak minder schattig, maar blijkbaar is een pasfoto pas geldig als je er mottig opstaat, dus missie geslaagd.
Daarna ging het richting stadhuis, waar een vriendelijke dame ons hielp met de aanvraag. Ze keek naar haar computerscherm en vroeg “wie van de 2 is Noah?” waarna ze zichzelf snel verbeterde, en met een blik op Miro zei “ah nee, sorry, de kleinste is natuurlijk een meisje”.
