Voor Marie, mijn eerste dochter en vlinder voor altijd

Het zou een thuisbevalling worden

Vorig jaar rond deze periode ontdekte ik dat ik zwanger was. Het zou de vijfde en laatste keer zijn.  En ook al hadden we al vier jongens, het maakte niet uit wat het was. Ik wou het deze keer ook niet weten. Achteraf gezien was dit waarschijnlijk om mezelf te beschermen want om de een of andere manier heb ik het altijd geweten, dit loopt niet goed af.

De negen maanden verstreken en buiten het feit dat ik enorm last had van misselijkheid was het voor de rest een perfecte zwangerschap. Waar ik wel tegenop zag was de bevalling; die van onze vierde was namelijk enorm pijnlijk geweest. Maar dankzij de vroedvrouw zag ik het plots weer helemaal zitten.

In de avond van 2 juli voelde ik al dat ik de nacht niet zou doorkomen. De schrik was daar terug. Ik zei nog tegen mijn echtgenoot: ‘Zouden we toch niet naar het ziekenhuis gaan voor een epidurale?’. Maar ik besefte op hetzelfde moment dat ik me dan mijn hele leven schuldig zou voelen omdat ik de vijfde niet zonder epidurale op de wereld zou zetten. Het zou de vierde thuisbevalling worden.

Marie was gestorven

Om 1 uur ben ik opgestaan, omdat de weeën opkwamen. Ik ben me gaan installeren aan de haak die mijn echtgenoot had klaar gehangen in de badkamer en ving er mijn weeën op.

Om 2 uur heb ik mijn echtgenoot wakker gemaakt en om half 3 waren de vroedvrouwen er. Die controleerde direct de hartslag en die was ok. Een kwartier nadien controleerde ze nog een keer en we vonden geen hartslag. We hebben nog eventjes gezocht, maar vonden niets meer en zijn dan maar in allerijl naar het ziekenhuis vertrokken.

Daar aangekomen had ik bijna volledige ontsluiting. Ze braken mijn water en ik ben direct beginnen persen. Om 3 na 4 is ze geboren, maar het mocht niet zijn. Ze hebben nog alles geprobeerd, maar toen ik haar zag wist ik dat mijn voorgevoel klopte en dat het te laat was. Marie was gestorven. Ondanks haar dood hing er in de bevallingskamer een mooie liefdevolle sfeer, er hing rust.

Nog even langs de kinderwinkel

Mijn man ging na twee uur onze andere kinderen halen om afscheid te kunnen nemen. We hebben haar toen allemaal samen in bad gestopt en haar eerste kleertjes aangedaan. We moesten ook beslissen of we een autopsie zouden laten uitvoeren of niet. Als we een autopsie wilden, moesten we Marie afgeven om haar te koelen; anders zouden haar organen beschadigd raken.

We wilden die autopsie omdat we de oorzaak wilden weten. Dat was niet alleen belangrijk voor ons, maar ook voor onze andere kinderen en de toekomst. Want hoe raar dit ook mag klinken: het kon niet het laatste zijn, die leegte, het gemis van een baby, een lichaam dat zoekt naar een baby… Daar kon en kan ik de rest van mijn leven niet mee om.

Op zaterdag ben ik naar huis gegaan. We zijn eerst nog even langs de kinderwinkel gepasseerd, want het was onze eerste dochter, dus vond ik dat ze recht had op een kleedje. Thuis aangekomen heb ik direct de wieg en het bedje opgeruimd.

Op zondag wou onze oudste zoon zijn zus nog eens zien. Ik moest toch nog terug naar het ziekenhuis om het kleedje af te geven. Ik kreeg ons Marie terug in mijn armen en had dit keer totaal geen last dat ze koud aanvoelde, tegenover de vorige dagen.

De moeilijkste dag van mijn leven

Ik deed samen met mijn mama het kleedje aan. Het was zo’n mooi moment, zo’n mooi afscheid. De volgende dag zouden ze de autopsie uitvoeren en we hadden van tevoren beslist om haar daarna niet meer te zien. Het idee dat ze in haar hadden gesneden zagen we niet zitten.

De week die daarop volgde maakte ik alles klaar voor het afscheid van Marie.

We hadden beslist om het in intieme kring te doen. Het was de moeilijkste dag van mijn leven.

Niet de plechtigheid zelf, maar wel het uur waarop ze gecremeerd werd. Na de plechtigheid, toen ik haar urne overhandigd kreeg, kwam er een soort rust over mij. Ik had haar eindelijk bij mij. En heel vreemd, maar tegelijk kreeg ik stuwing in mijn borsten. Ondanks pillen en saliethee bleef de melk er maar uit lopen.

Nergens schuld aan

Vier weken na haar geboorte kregen we het resultaat van de autopsie: Marie was niet ziek, er was geen sprake van een afwijking en ze was nooit in stress geweest. Marie heeft gewoon gehapt en het was gedaan. Ze was op geen enkel moment nog te redden geweest.

Dit is ondanks alles het mooie aan het verhaal: Marie heeft niet moeten afzien en ik heb nergens schuld aan. En ik weet dat, als ze wel hinder had ondervonden en het dan nog mijn schuld niet was geweest, ik me toch schuldig had gevoeld. Het is zo al heel erg moeilijk om me niet schuldig te voelen, want ik heb die zwangerschap niet tot een goed einde kunnen brengen. Schuldig ten opzichte van mijn kinderen en mijn man omdat ik hen Marie niet heb kunnen geven.

Haar energie is er nog

We zijn nu ondertussen 15 weken verder. Dit zijn de 15 ergste weken van mijn leven. Hormonaal is dit de hel al geweest. Mijn lichaam wil een kind, schreeuwt erom, zoekt. Zo erg dat ik met momenten al mijn haar heb willen uittrekken of gewoon eventjes van alles weg wou. Gewoon slapen en wakker worden als alles draaglijker werd. En als de hormonen dan wat gaan liggen, komt het gemis van Marie alleen maar meer naar boven. Het gemis haar geen badje te mogen geven, ook al ben ik dankbaar dat ik dat een keer heb mogen doen. Het gemis om nooit geen borstvoeding te kunnen geven, nooit geen kleertjes te kunnen aandoen, nooit met haar in mijn bed te kunnen kruipen. Die leegte.

En ja, ik ben zoals andere kersverse mama’s achteraf nog kleertjes gaan halen, dingen gaan kopen die ik anders voor haar ook zou gekocht hebben.

In het begin sliep ik met haar eerste kleertjes. Ik heb al haar urne in de draagdoek gehangen en neem haar urne af en toe bij mij. Het helpt met momenten om eventjes uit die ellende te kunnen komen, eventjes te doen alsof ze er lichamelijk wel is.

Want dat haar energie er nog wel is, daar ben ik van overtuigd, daarvoor zijn er te veel toevalligheden al geweest. Een mooi voorbeeld daarvan is: we hebben voor Marie een rozenstruik gekregen met een roos genaamd Mary. We hebben daar haar placenta onder geplant. Nadat we de struik geplant hadden en terug naar binnen gingen, speelde er toevallig op tv een liedje dat we ook op Maries plechtigheid hadden gespeeld. En nog: toen we de struik planten, stond de struik nog niet in bloei. Een week later stond hij in volle bloei.

Pijnlijke reacties van anderen

En dit alles was blijkbaar voor sommigen nog niet erg genoeg. Er zijn sommige mensen die dit alles voor ons nog een stukje erger hebben gemaakt. Er zijn nog mensen naar Marie gaan kijken nadat wij afscheid hadden genomen, na de autopsie. Het idee dat ze mij niet als laatste van de familie heeft gezien knaagt en doet pijn. De band en het vertrouwen met die mensen is voorgoed gebroken.

Er zijn ook veel mensen waar we de domste reacties van krijgen, die vinden dat we er nog vier hebben rondlopen. Al had ik er tien, die anderen compenseren het verlies van dat ene kind niet. Wat wel waar is, is dat ik verder moet voor die andere vier. Het maakt het ook niet altijd even makkelijk, want als het even niet gaat, en ze zijn er, dan nog moet je door.

Alleen een nieuwe zwangerschap kan me troosten

Ik ben na 11 weken weer gaan werken als thuisverpleegkundige. Ik dacht dat het me goed zou doen om eventjes uit mijn eigen miserie te ontsnappen, maar het bleek dat ik het niet kon opbrengen om de problemen en zorgen van andere mensen er nog eens bij te nemen. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel gedaan, maar nu lukt het niet meer. Ik denk ook niet dat het nog zal lukken zonder dat er een nieuwe pruts is, want hoe raar het ook klinkt, dat is het enige wat alles een beetje kan verzachten, wat mijn lichaam rust kan brengen.

Niet dat ik vervanging wil voor Marie, maar ik wil wel terug iets om voor te kunnen zorgen, een doel in mijn leven, weer wat geluk kennen. Als Marie geleefd had waren we waarschijnlijk gestopt bij vijf kinderen. Maar dit kan nu niet voor mij. Ik wil ook niet dat het volgende prutske het gevoel heeft dat hij of zij er is gekomen als vervanger van Marie of als opvulling van mijn leegte. Ik wil het aanzien als een nieuw begin. Alleen duurt het wachten op een zwangerschap nu eindeloos.

We hebben Marie niet in leven, maar we hebben wel veel

Gelukkig heb ik veel mensen waarbij ik terechtkan, veel mensen die bereid zijn om eens te luisteren naar mijn verhaal, bij wie ik eens kan uithuilen. Ik heb ook veel steun aan de twee super vroedvrouwen die bij de bevalling waren; zij hebben een speciaal plekje in mijn hart. Ik ben ook al naar de psycholoog geweest. Het enige dat in dit alles helpt is praten, uithuilen, gewoon soms ergens zijn. Opkroppen heeft geen zin, want het komt er dan toch een keer uit.

We hebben Marie niet in leven, maar we hebben wel veel. Ik heb haar eerste kleertjes en dekentje, de navelstreng, veel foto’s, haartjes, voet- en handafdrukjes en een stukje handafdruk dat rond mijn hals hangt. We hebben ook gewoon het geboortekaartje opgestuurd met weliswaar een andere tekst en we hebben doopsuiker uitgedeeld.