Vraag/antwoord: Hoe leer ik mijn dochtertje van drie om in haar eigen bed te slapen?
Vraag mama
Mijn dochter wordt binnenkort drie jaar. Haar papa is voor zijn werk vijf maanden naar het buitenland. Omdat hij regelmatig een of twee weken weg is, hebben wij een zeer sterke band en hangt ze heel hard aan mij.
Sinds zijn vertrek (november) is ze nog aanhankelijker. Alles gaat over mama en kindje, ze praat een hele dag over mij en herhaalt wel 100 keer op een dag dat papa weg is en mama haar komt halen.
Ze heeft hem mee weg gebracht waardoor ze hem effectief zag vertrekken. Sindsdien wordt ze vaak wakker 's nachts en vraagt ze telkens of mama ook weggaat. Ik heb enkele weken geprobeerd haar te sussen, lichtje aan laten, diertjes mee in bed, meer pap of extra pap geven,... Tot ik ben gezwicht en ze mee in mijn bed beland is. De discussies in het midden van de nacht leidden enkel tot een boze en gefrustreerde mama, verdrietig en gefrustreerd kind en allebei geen slaap meer, met wel telkens een werkdag erna.
Het is dus een vervelende gewoonte geworden...
Sinds januari gaat ze naar school en weer kwam de angst dat mama ook weg zou gaan naar boven. Sindsdien plakt ze weer aan mij en is het weer één en al "mama mama mama" en moet ik haar wel 20 keer beloven dat mama haar komt halen als het klasje gedaan is.
Nu stilletjes aan de thuiskomst in zicht komt, is het tijd om dit aan te pakken. Ik focus op de paasvakantie, dan zijn we beide thuis en kan het geen kwaad dat er enkele uurtjes slaap sneuvelen in het midden van de nacht. We doen dan wel allebei een middagdutje om wat in te halen.
Maar... hoe pak ik dit best aan? Zij weet ook dat er in het bed van mama toch plaats is, en papa is dan toch nog weg...
Antwoord expert Klaar Hammenecker
Dag mama,
Ook al is je kind het min of meer ‘gewoon’ om iemand voor een tijdje te moeten missen, het is niet zo verwonderlijk dat ze nu precies een soort verlatingsangst toont. Want dat lijkt het wel: ze is bang dat ook jij gaat vertrekken en ze dus zowel haar papa als haar mama moet missen.
Dit hangt sterk samen met de ontwikkelingsfase waarin ze zich bevindt. Denk maar aan al die andere kleutertjes die bij hun instap in de peuterklas angstig zijn en huilen wanneer de ouders hen ’s ochtends afzetten. Maar bij haar werkt het dubbel zo hard: haar papa is in haar gevoel immers écht weg. Vijf maanden is voor een kleuter een eeuwigheid.
Het belangrijkste nu is dat jij voor haar heel voorspelbaar bent. Zo ben je ook betrouwbaar en is de kans groter dat ze je gelooft als je zegt dat je haar sowieso steeds weer ophaalt. Voorspelbaar of consequent zijn is zeggen wat je gaat doen én dan ook werkelijk doen wat je gezegd hebt. Probeer niet mee te gaan in haar angst want dan zeg jij eigenlijk dat er een reden is om bang te zijn waardoor je net onveilig wordt voor haar. Zo verhuist ze inderdaad best naar haar eigen bed. Er is immers geen reden om bij jou te slapen.
Je kan dit als volgt aanleren. Na het avondritueel leg je haar in bed en zet je een klein wekkertje (er zijn erg leuke te vinden voor kinderen). Je legt haar uit dat je even de kamer verlaat en dat je binnen 5 minuutjes terugkomt (toon het op het wekkertje). Een alternatief is een zacht slaapmuziekje opzetten dat 5 minuutjes duurt. Ondertussen probeert zij te slapen. Na 5 minuutjes ga je werkelijk terug (voorspelbaar!) en herhaal je hetzelfde: kort afscheid, wekker, zij probeert te slapen en jij gaat na 5’ terug. Het belangrijkste is dat ze stilletjes blijft liggen. Als ze dat doet, beloon je haar. Je zal merken dat ze na enkele keren in slaap gevallen is. Na een tijdje kan je van de 5 zelfs 10 minuutjes maken maar zal je merken dat ze vlot inslaapt.
Gaat ze soms logeren bij grootouders? Spelen bij een vriendje of familielid? Al deze uitstapjes leren haar dat je ouders je na afloop gewoon terug komen ophalen. De ervaring is ook hier de beste leerschool.
