Waar zijn we eigenlijk zo bang van? Baby's huilen nu eenmaal

4/12/2023

Door Mama Guest Moms

Het lijkt wel of een baby niet enkel van jezelf is, maar publiek bezit wordt. Ga je wandelen of naar de winkel met dat hummeltje, dan merk je dat anderen steelse blikken proberen te werpen in de buggy. Op zich niks mis mee, en als mama zou je misschien zelfs een gevoel van trots kunnen ervaren over die prachtige baby die zoveel bekijks heeft. Maar als je een baby hebt die telkens haar keel opentrekt eens de buggy tot stilstand komt, kan al die aandacht wel eens knap vervelend worden.

Ongevraagde opmerkingen

En dan heb ik het niet over een beetje pruttelen of snikken, maar over crescendo krijsen, met als hoogtepunt een knalrood snoetje en tranen die over haar wangen rollen. Nu blijkt dat kleine kindjes vooral de aandacht trekken van oudere dames. Herkennen ze hun jongere zelf in jou? Op wandel met hun eigen kind? Wie weet....

Maar in plaats van een blik van verstandhouding, krijg je vaker een lichtjes verwijtend opgetrokken wenkbrauw. Gevolgd door de vraag: “Ze heeft honger zeker?” Of “Ze weent wel hard hé. Zo zielig.”

Zucht. Nee, ze heeft net gegeten en ja, ik hoor ook dat ze luid weent, maar probeer het hardnekkig te negeren. Want anders kan ik nooit met mijn baby naar buiten en hebben we binnenkort enkel nog beschuiten en choco in huis.

Minder hard dan thuis

Wie een (huil)baby heeft herkent waarschijnlijk, het sociale isolement dat op de loer ligt. Je bent bang om met je kindje ergens te komen waar ze de boel bijeen kan krijsen en je niet meteen terug buiten kan vluchten.

Maar waar zijn we eigenlijk bang van? Baby’s huilen nu eenmaal, de ene al wat meer en luider dan de andere. En ja mensen, er zijn baby’s op de wereld. Wen er maar aan.

Maar de goedbedoelde raad van onbekenden helpt me niet vooruit. Op een goede dag kan ik het makkelijk naast me neerleggen, maar soms zou ik gewoon rechtsomkeer willen maken op zo’n moment.

En eens je je moed bijeenraapt en maxicosi en kind meesleurt naar de supermarkt, merk je dat het gehuil daar veel minder hard klinkt dan thuis. Makkelijker te negeren dus en ideaal als eerste uitstapje.

Stoute schoenen

Dit gezegd zijnde, trek ik straks mijn stoute schoenen aan en neem mijn dochtertje mee naar een lunch met een vriendin. In een écht restaurant!

Misschien overmoedig, maar wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het huilconcert begint terwijl mijn bord nog maar half leeg is? Of misschien zelfs al nadat ik net besteld heb?

Oké, niet te veel over nadenken en gewoon doen … . slik!

Gastmama Kristien