Waarom ‘ik snap het’ niet altijd het beste is om te zeggen
Ik snap wat je voelt, bij mij...
Want snap je het wel echt? Ik kan me voorstellen dat koppels met een kinderwens bijvoorbeeld na de zoveelste poging geen boodschap hebben aan een 'ik begrijp wat jullie nu voelen'.
Want jij hebt misschien al een paar minimensjes rondhuppelen. Zelfs als je zelf hard hebt moeten werken om zo ver te raken, je bent er voor een stuk al door. Als je iemand met een onvervulde kinderwens een 'ik snap wat je voelt' voorschotelt, dan minimaliseer je eigenlijk het harde traject waar je gesprekspartner door moet.
Wij hebben zelf een baby die niet slaapt. Hoe vaak horen wij 'ik snap jullie volledig, die van ons...' En de focus van het gesprek komt alweer op de ander te liggen of op de schijnbare abnormaliteit van ons eigen kind. Zo'n gesprekjes eindigen voor mij altijd een beetje in mineur. Ik voel me niet beter en soms krijg ik zelfs een beetje spijt dat ik het onderwerp heb aangekaart.
Hoe moet het dan wel?
Hoe moet het dan wel? Een simpele 'wat erg voor je' of 'kan ik iets voor je doen' volstaat.
En als je echt niets zinnigs kan bedenken, een dikke knuffel is een warm, menselijk gebaar waar je niets fout mee kan doen. De wanhopige ouders overal ten velde bedanken u!
