Ik hou niet meer van mijn partner – en toch blijf ik bij hem

Ik hou niet meer van mijn partner – en toch blijf ik bij hem. Het is een zin die ik tot voor kort niet durfde uit te spreken, laat staan te denken. Maar hier zit ik dan. Een mama, een vrouw, een mens… die leeft in een relatie waarin de liefde is uitgedoofd. En die er toch bewust voor kiest om te blijven.

Toen ik mijn partner jaren geleden leerde kennen, voelde alles als thuiskomen. Hij was mijn veilige haven, mijn rustpunt, mijn grote liefde. We vielen snel voor elkaar, maar vielen ook vaak weer uit elkaar. En altijd kwamen we terug bij elkaar. Omdat we van elkaar hielden. Altijd weer: liefde boven alles.

Tot dat veranderde.

Vandaag durf ik zeggen: ik hou niet meer van mijn partner. En ik weet dat het omgekeerde ook geldt. We zijn als een lekkende kraan geworden. Je probeert het op te lossen, draait eraan, vervangt een onderdeel… maar uiteindelijk besef je: dit is stuk. En dan heb je twee keuzes. Of je vervangt het volledig, of je leert leven met het gedrup. En dat is wat ik doe: ik leer leven met het gedrup.

De vrouw die altijd in de liefde geloofde

Als iemand me jaren geleden had gezegd dat ik ooit in een relatie zonder liefde zou blijven, had ik luid gelachen. Ik? De romanticus? De vrouw die huilde bij elke romcom en elke Jane Austen-verfilming kon meeciteren? Die geloofde in de Grote Liefde, met hoofdletters?

Maar de realiteit is anders dan de film. Er is geen drama, geen constante strijd, geen passief-agressieve ochtenden boven de cornflakes. Er is… rust. Gewoonte. Zelfs opluchting.

Want het is ook een opluchting om niet meer te hoeven zoeken naar wat er niet meer is. Om gewoon te zijn. In ons huis, met onze routines. Koffie in de ochtend. Een knusse avond in de zetel. Een gedeelde blik bij het plannen van een nieuwe schilderbeurt voor de voordeur. We houden van het leven dat we samen hebben opgebouwd, ook al is de liefde weg.

Waarom ik blijf

We hebben samen een thuis. Een gezin. Een leven. En dat leven is waardevol. Niet ondanks het ontbreken van liefde, maar juist omdat er zóveel anders wél is. Vriendschap. Vertrouwdheid. Respect. Gezamenlijke herinneringen. En ja, ook kinderen, een gedeeld ouderschap en een ritme dat werkt.

Het heeft lang geduurd voor ik dat kon toegeven. Ik bleef te lang doen alsof, en dat maakte me hard en bitter. Ik raakte gefrustreerd. Waarom lukte het hem niet om ‘ons’ te redden? Waarom vond ik niks meer in hem terug?

Tot ik het losliet. Tijdens een doordeweekse ochtend, na een onnozele discussie. Ik keek naar hem, en besefte: ik wil niet meer vechten. Niet meer forceren. Ik wil dit leven blijven leiden, maar niet meer in naam van een liefde die er niet meer is. En toen ik het uitsprak – eerlijk en zonder verwijt – was er een zucht van herkenning. Hij voelde hetzelfde.

Wat er overblijft

En weet je wat het vreemde is? Door die liefde los te laten, is er ruimte gekomen. Voor rust. Voor vriendelijkheid. Voor het kleine geluk. Ik verwacht niets meer van hem, en precies daardoor kan ik hem weer graag zien. Niet verliefd graag, maar gewoon: als mens, als mede-ouder, als huisgenoot.

Mijn dagen zijn gevuld met zonlicht op de vloer, met koekjes bakken voor de kinderen, met lange baden en boekclub met vriendinnen. En dat is genoeg. Het is zelfs mooi.

Is het taboe om te blijven in een relatie zonder liefde?

Misschien. En ja, ik weet dat velen dit zullen lezen en denken: ‘Maar zo wil je toch niet leven?’ En dat begrijp ik. We zijn opgegroeid met het idee dat liefde het fundament is van elke relatie. Maar misschien… is het fundament soms iets anders. Stabiliteit, vriendschap, gezamenlijke geschiedenis. Of gewoon: de keuze om samen te blijven, zelfs als de liefde weg is.

Voor mij voelt dat niet als opgeven. Integendeel. Het voelt als kiezen. Kiezen voor rust. Voor de kinderen. Voor het leven dat we samen hebben opgebouwd.

En ergens voelt het als… vrijheid.

BRON: Scary mommy