Waarom elke geboorte zo speciaal blijft

En wat waren de hoogtepunten in zijn carrière? 

Vroeger en nu: is er zo veel verschil?

Haast iedereen ziet de wereld en ook de geneeskunde aan een razend tempo veranderen. Toch lijkt het me wat overdreven te menen dat de verloskunde zich 40 jaar geleden nog in de prehistorie bevond. Zo bestaat bijvoorbeeld de echografie al vanaf de Tweede Wereldoorlog en dateert de eerste proefbuisbaby ook al van 1978. Ik heb zwangerschappen altijd goed zien opvolgen, verlossingen veilig en comfortabel weten begeleiden. Kinderen komen nog altijd min of meer op zelfde wijze ter wereld en zwangerschappen in de ruimte of kunstbaarmoeders, die het emancipatieproces zouden kunnen afronden, lijken nog veraf.

Ook de perinatale statistieken zijn niet meteen spectaculair verbeterd. Het is waar dat de prenatale screening naar afwijkingen meer aandacht heeft gekregen en dat de grenzen van levensvatbaarheid van te vroeg geboren kinderen verlegd werden, maar of hiermee het aantal probleemkinderen is afgenomen lijkt me allesbehalve vanzelfsprekend.

Wel is de begeleiding van zwangerschap en bevalling veranderd. De 'privé'gynaecoloog die dag en nacht beschikbaar was en je meestal ook wel lang en goed kende, heeft de laatste jaren snel plaats geruimd voor een team met ook huisartsen, vroedvrouwen, kinesisten, diëtisten, psychologen die alleszins een ruimer palet aan competenties binnenbrengen. 

Mijn hoogtepunten

Omdat ik vier kinderen heb, is het moeilijk een antwoord te geven op wat nu de hoogtepunten waren in de afgelopen veertig jaar. Maar alle gekheid op een stokje, na zo veel jaren kan elke bevalling me blijven ontroeren. Ook mogen meemaken hoe ouders hun droom werkelijkheid zien worden, er haast telkens weer een stukje wonder en dankbaarheid in erkennen, hoe vooroordelen wegvallen, een stoere bonk vol tattoos er teder en lief van wordt, een Rwandese vluchtelinge haar verkrachter uit de gevangenis, die haar ook met HIV heeft opgezadeld, vergeet en onmiddellijk na de geboorte haar kind vastneemt en een wiegelied neuriet…

Er zijn natuurlijk ook de ‘moeilijke gevallen’ die je professioneel hebt kunnen helpen, waarbij je vaak zelf ook water en bloed hebt gezweet en waarop je een beetje fier bent, maar ook niet meer dan dat. Ik vind het ook heel tof met studenten en assistenten vooral mijn ervaring te kunnen delen. Ook van mijn boek ‘Tussen iets en niets’ (over miskramen, nvdr.) weet ik dat het een eigen leven heeft geleid en vele moeders en vader waarvan de zwangerschap niet goed is afgelopen geholpen heeft terug hoopvol naar het leven te kijken.

Wat ik hoop mee te geven met het boek Mama worden

Een artikel, een thesis, een boek… het heeft voor mijn altijd ook iets van een verlossing gehad. Maar dit boek is voor mij toch extra speciaals. Ik heb dan wel duizenden zwangerschappen en bevallingen begeleid, zelf ben ik nooit zwanger geweest en dat zet toch ook aan tot een zekere bescheidenheid.

Wel is het zo dat je die extreme geluksmomenten zo meeleeft er telkens weer opnieuw iets unieks in je binnenste blijft plakken, dat de grootste gemene deler van al die verlossingen als een geraamte diep in je zit.

Het was dan ook een geschenk van de hemel die oerzwangerschap als een al wat grijze gynaecoloog, samen met jonge geestdriftige echte moeders, te mogen gieten in een, vind ik toch, ook erg mooi boek. Ik denk dat we samen geloven dat ‘Mama worden’ duurzaam veel moeders en ouders kan helpen ongepamperd hun eigen zwangerschap en bevalling, vooral heel persoonlijk, te dromen en te beleven.