We hadden eerst nog een reis naar Amerika voor de boeg, dan een trouw te plannen en zes maanden later een huwelijksreis naar Thailand. Voor mij ook allemaal redenen om de kinderwens nog even uit te stellen. De plannen voor Amerika slorpten me op, ik wou volop genieten van de trouw en kunnen drinken zonder de kans mijn drank te moeten wegmoffelen zonder dat iemand het zou doorhebben.
We genoten. Onze trouwdag was perfect! Onze huwelijksreis naar Thailand zou onze (voorlopig) laatste verre reis worden en omwille van het Zikavirus besloten we te wachten om te proberen tot we terug waren. Wisten wij toen veel dat het zo lang zou duren voor we krijgen waar we zo naar verlangen...
Na onze huwelijksreis begon ik te ontpillen (ik zat al 10 jaar aan de pil), we werden getest op het Zikavirus en bleken beide negatief. Voor ons allebei het startschot om er volop voor te gaan.
Het startschot werd gegeven
Ik had de eerste zes maanden een regelmatige cyclus. We genoten van deze spannende nieuwe stap en niets voelde verplicht aan. Na die zes maanden werd mijn cyclus gedurende een aantal maanden langer (ca. 40 dagen). Ik begon me stilaan toch wat zorgen te maken, maar zolang je geen jaar aan het proberen bent, krijg je nog geen afspraak bij fertiliteit en moet je gewoon afwachten en het 'loslaten'. Ik begon alles nauwkeurig bij te houden in een app en we hadden regelmatig seks om de eisprong niet te missen.
Mensen bedoelen het goed, maar ik werd gek van de goedbedoelde raad 'Laat het los' en alle mensen die altijd maar vroegen wanneer wij aan kindjes begonnen of zeiden dat het dan mijn beurt was om zwanger te worden ...
Ik begon er stilaan door te zitten en op aanraden van een collega plande ik al een afspraak bij mijn vaste gynaecoloog (een routinecontrole was ondertussen ook al vier jaar geleden omdat ik ervan overtuigd was dat ik wel zou gaan eens ik zwanger was).
Doorverwijzing naar fertiliteit
Ik was gerustgesteld dat alles er aan de binnenkant oké uit zag. Er was geen zichtbare reden waarom het niet zou lukken. Mijn gynaecologe verwees me door naar fertiliteit waar ze mijn cyclus eens zouden opvolgen. Ik kreeg twee maanden later een afspraak. Regelmatige bezoekjes aan het ziekenhuis en vele bloedonderzoeken brachten ook niks abnormaal aan het licht. We werden goed geïnformeerd en hartelijk onthaald al waren we voor hen nog piepjong. Ik was op dat moment 29, mijn man 31.
Ook het zaad van mijn man was al gecontroleerd en ook dat was van prima kwaliteit en kwantiteit. Ze zouden mijn cyclus natuurlijk niet blijven monitoren, dus het enige wat nog werd gedaan was een onderzoek naar de doorlaatbaarheid van mijn eierstokken. Ook dat was prima in orde. Voor even waren we gerustgesteld. We kregen de keuze het nog een drietal maanden af te wachten of te starten met hormoonstimulatie. Ik probeerde het nog enkele maanden de kans te geven om spontaan zwanger te worden, want was toch gerustgesteld dat er niks aan de hand was.
Ik wachtte uiteindelijk vier maanden, omwille van de drukke periode met onze verhuis en de opstart van het schooljaar. Ik werd zwanger de maand voor ik zou starten met hormonen. Dolgelukkig waren we dat we na 1,5j proberen eindelijk zwanger waren. Na een bloedonderzoek bij de huisarts werd mijn zwangerschap bevestigd en bleek de innesteling ook goed te zitten. Dolgelukkig verwittigden we fertiliteit, maakten een afspraak bij de crèche, regelden de contracten ... We keken volop uit naar de eerste echo op acht weken.
Eerste echo
Mijn man en ik spraken af in het ziekenhuis na ons werk. Allebei supernieuwsgierig en tevreden dat we voor de eerste keer ons wondertje zouden zien en horen. De gynaecologe deed een inwendige echo en vertelde dat ik ofwel twee weken minder ver was dan gedacht of dat het niet goed was. Aangezien ik een urinetest had gedaan was de tweede optie de meest voor de hand liggende. De tranen stroomden over mijn wangen. We zouden het nog een kleine twee weken afwachten en kregen een nieuwe afspraak om te kijken of het vruchtje gegroeid was of niet. Ik had nooit gedacht dat ik zo verslagen het ziekenhuis zou buitengaan.
De volgende ochtend ging ik gewoon werken, maar ik was kapot. Om 17u hadden we dit vreselijke nieuws gekregen en om 8.30u stond ik weer voor de klas. Daarbovenop had ik oudercontacten tot 22u 's avonds. Ik weende elke speeltijd en elk moment waarop ik niets te doen had. Het bracht me eerlijk gezegd ook wel wat afleiding om bezig te zijn en collega's die op de hoogte waren deden hun best mijn zinnen te verzetten en me te helpen waar mogelijk. Toch voelde ik dat ik geleefd werd.
De echo die twee weken later volgde gaf ons het bevestigende beeld dat ons vruchtje op zes weken gestopt was met groeien. We kregen de keuze om de natuur zijn werk te laten doen, medicatie te nemen of een curettage te plannen. Ik koos voor de medicatie. We mochten er onze tijd voor nemen, maar ik wou het dode vruchtje niet langer in mijn lichaam houden. We stonden vlak voor onze verhuis naar de nieuwbouw en ik wou dit pijnlijke moment afsluiten in ons huurhuis en niet meenemen naar deze nieuwe start ...
Ik stak dus 's avonds nog de vaginale tabletten op en begon heel snel te bloeden, had krampen en koorts. Ik ben er twee dagen ziek van geweest maar al bij al heb ik het fysiek goed doorstaan. Mentaal zocht ik maandenlang naar troost in getuigenissen, boeken en muziek, maar ik was kapot van verdriet. Mijn mama bleef bij me dat weekend want mijn man, schoonouders, papa en broer waren volop in de weer om te helpen schilderen en verhuizen naar ons nieuwe huis. Op zondagavond vond ik uiteindelijk het vruchtzakje in mijn ondergoed op mijn maandverband. Ik had geen keuze om wel of niet te kijken. Het lag daar. Ik nam even mijn tijd om het in me op te nemen. Ook hierna stond ik de maandagochtend om 8.30u paraat voor de klas.
Ik wilde zo snel mogelijk terug zwanger worden
De opvolgecho was goed. Er was geen restweefsel en ik had me een operatie uitgespaard. Wel werd voor de eerste keer een minicyste ontdekt. Niks om me zorgen over te maken, want het was net wel, net niet binnen de normale waarden. Het zou een zwangerschap niet bemoeilijken, maar we moesten het wel verder opvolgen in de toekomst. We moesten een maand wachten alvorens terug te proberen zwanger worden. Na die maand gingen we er terug voor want ik wilde zo snel mogelijk weer zwanger worden. Ondertussen hebben ontelbare vrienden, familie, kennissen, ouders van kinderen uit mijn klas ... een al dan niet compleet gezin of hun zwangerschap aan de wereld bekend gemaakt terwijl wij nog steeds achterblijven met niets ...
Vier maanden spontaan proberen gingen weer voorbij zonder resultaat. Het proces begon heel zwaar op ons te wegen. Ik nam terug contact op met fertiliteit en kon er gelukkig snel terecht. Ze wilden me onmiddellijk laten starten waar ik een jaar geleden afgehaakt was, met hormoonstimulatie. Ik wilde het eerst nog spontaan proberen met de stimulatie, maar de echo bracht twee endometriose cystes aan mijn linkerkant aan het licht. Daardoor werd er direct aangestuurd op hormonale stimulatie in combinatie met IUI.
Vol goede moed zijn we hiermee gestart. We werden eindelijk geholpen en zouden een medisch duwtje in de rug krijgen. We waren optimistisch en hadden echt het gevoel dat we in korte tijd zwanger zouden geraken. Bij fertiliteit zelf zijn ze steeds heel enthousiast en optimistisch en ik kreeg dus telkens nieuwe hoop. De inseminatiepogingen verliepen al bij al vrij goed, al merkte ik wel dat mijn lichaam afzag van de hormonen. Ook was iedere maand wel een enorme teleurstelling wanneer mijn menstruatie terug doorbrak en de behandeling dus niet geslaagd was. Ik startte na inseminatiepoging 4 ook osteopathie op.
We blijven dromen
We zijn nu enkele maanden verder en de zes inseminatiepogingen mislukten. We staan nu voor een baarmoederonderzoek en verliezen één cyclus aan administratieve regelingen. Daarna starten we vol goede moed aan het IVF-verhaal. We blijven hopen en dromen dat we snel een gezond wondertje mogen verwelkomen dat we kunnen overladen met heel veel liefde.
Ik hoop met dit verhaal veel mensen die in een gelijkaardige situatie zitten steun te kunnen geven en vooral herkenbaarheid. Dat vond ik het moeilijkste. Ik las veel verhalen maar weinig verhalen lagen in dezelfde lijn als het mijne, vooral de combinatie van het miskraam en de lange probeerperiode maken het extra zwaar. Al is het natuurlijk voor iedereen die iets soortgelijks meemaakt heel zwaar.
Lisa
