Waarom ik bij mijn zoontje lig tot hij slaapt, en dat zal blijven doen zolang hij me nodig heeft

Overdag vind ik het vaak een echte uitdaging om in het moment te leven en mij op één iets te focussen, om er gewoon te zijn zonder iets te doen. Maar ’s avonds, op die momenten, wil ik op de pauzeknop duwen en gewoon bij hem zijn. Ik besef dat deze kostbare momenten niet eeuwig zullen blijven duren, dus geniet ik met volle teugen van alle momenten die ik krijg.

Ik heb in de afgelopen  jaren geleerd om kracht en troost te vinden in de donkere stilte. Hoe verschrikkelijk vermoeiend het moederschap ook kan zijn, ik zou er toch geen moment van willen missen. En het is heel simpel: mijn zoontje heeft mij nodig. Zijn nood aan nabijheid en troost is oké. Wat onze harde maatschappij daar ook over zegt: het is compleet normaal.

Ik heb er nochtans al veel commentaar op gekregen.

Ik kreeg te horen dat ik harder moest zijn, omdat ik slechte gewoontes zou creëren. Dat hij nooit zou leren om uit zichzelf in slaap te vallen. Dat mijn huwelijk dit niet zou overleven. Dat baby’s en kinderen hun ouders overdag nodig hebben, maar niet ’s nachts, vreemd genoeg.

Ik vond dat als nieuwe mama bullshit, en dat vind ik nog altijd. Zulke commentaren komen er vaak uit onwetendheid. Maar ik volg mijn intuïtie en mijn buikgevoel – en dat vertelt me dat ik er moet zijn voor mijn jongen wanneer hij me nodig heeft.

Het is op deze rustige, slaperige momenten dat mijn kind me zijn diepste geheimen vertelt. Het versterkt onze band en het toont hem dat ik er altijd naar zal streven om aan zijn behoeften te voldoen, hoe uitdagend die ook zijn.

Over één ding hadden ze wel gelijk: ik moet hard zijn.

Ik moet hard zijn, zodat mijn zoon zacht kan zijn. Ik moet hard zijn, zodat hij troost krijgt wanneer hij die nodig heeft. Ik moet hard zijn, zodat mijn peuter niet in zijn eentje bang moet zijn van de monsters onder zijn bed. Ik moet hard zijn, zodat hij een solide basis heeft om terug te vallen, zodat hij kan opgroeien tot een zelfverzekerde en zelfstandige jongen. Ik moet hard zijn, zodat mijn zoon leert dat kwetsbaarheid oké is, dat zijn noden ertoe doen en dat het veilig is om zijn emoties te uiten.

Want ik zal niet beweren dat het altijd gemakkelijk is. Maar ik kies ervoor om te accepteren dat ongemak een kleine prijs is die je betaalt in ruil voor een betekenisvol moederschap. En dus ben ik beschikbaar voor mijn zoon, dag en nacht. Ik lig naast hem tot hij slaapt, en zal dat blijven doen zolang hij dat nodig heeft.

Ik weet dat hij mij op een dag niet meer zal nodig hebben, zonder voorgaande waarschuwing. Hij zal zelf in slaap vallen, en mijn man en ik zullen nauwelijks kunnen geloven hoe snel die jaren waarin hij ons nodig had om in slaap te vallen voorbij zijn gevlogen.

Maar vandaag is nog niet die dag, en daar ben ik dankbaar voor.

Vrij naar RaisedGood