Waarom ik geniet van het verversen van een pamper
Mijn grootste sterktehouder
Toen ik zwanger was van mijn jongste, Lente, kon ik moeilijk van de zwangerschap genieten. Ik werd vaak overvallen door angsten dat er ook maar iets mis zou lopen. Dat onze baby niet perfect zou zijn. Maar die angst bleek onterecht.
Toen ik haar, na een natuurlijke bevalling, op mijn buik voelde, hoefde ik haar niet eens aan te kijken om te weten dat ze gewoon perfect was.
Kort na de geboorte overleed mijn moeder. Mijn bevallingsverlof bestond de laatste maand uit een begrafenis regelen en het verwerken van heel wat emoties. Maar Lente was bij mij. Of ik nu naar de begrafenisondernemer moest of bloemen moest gaan kiezen. Ze was bij mij. En de steun, waarvan zij helemaal niets heeft beseft, is mijn grootste sterktehouder geweest.
Baby wordt meisje
Ik zie mijn beide dochters minstens even graag. Maar wat betekent ‘graag zien’ als je het over je eigen kinderen hebt? Dat stelt echt weinig voor. Lente is een echt mama’s kindje. Naar alle waarschijnlijkheid ook ons laatste kindje. Ook al is het geen geschreven zekerheid, het is goed zo. Wij met ons vieren vormen een fijn gezin. En de gedachte dat ik mijn gezin kan bieden wat het nodig heeft, zonder tegenslagen weliswaar, geven mij een bijzonder warm gevoel.
Dat maakt ook dat ik als mama veel langer stilsta bij de stapjes die mijn jongste dochter zet. Ik wou dat ze eeuwig het kleine baby’tje bleef. Maar helaas. Ze groeit als kolen. In tegenstelling tot mijn oudste, die mij zeker ook tot tranen toe kan ontroeren, wou ik dat ik de tijd kon laten stilstaan. En dat kan echt niet. Ik herken melodietjes als ze een liedje brabbelt. De woordjes worden duidelijker en de handelingen worden zelfzekerder. Mijn baby wordt een echt meisje.
Ik geniet
Vrijdag gaf het kinderdagverblijf aan dat ze klaar was voor de overstap naar de laatste groep. Ter voorbereiding van het instapklasje. Hoewel ik heel luchtig zei dat ik dat ook wel vond, brak mijn moederhart in een miljoen stukjes. Het was nu wel echt heel erg zeker dat ik weldra met twee kleuters in huis zit. Wanneer is dat in hemelsnaam gebeurd?
Dus ik geniet. Van elke pamper die ik moet verversen. En elke papfles die ze nog gretig met beide handjes vastklampt.
Ik geniet. Van de tutjes die ik ’s avonds verzamel en elk kort woordje dat ik in het heen-en-weer-boekje neerpen.
Ik geniet. Van elke warme knuffel en elke avond dat ik haar in het spijlenbedje zie liggen.
Ik geniet. Van het mama zijn van twee bijzondere dochters die het elke dag een uitdaging maken. Maar ik geniet vooral omdat ik hier heel zeker voor gekozen heb en bijzonder fier ben op die 2 meiden met pit en schattigheidsfactor + 100.
