Mijn zoontje: racepiloot met nagellak
Zo durft hij bijvoorbeeld ook perfect met twee verschillende schoenen aan naar school. Of eigenlijk, wil hij niet liever dan met twee verschillende schoenen aan naar school. Toen mijn manager op mijn eerste job ooit ontdekte dat ze twee verschillende schoenen aan had, wilde ze niet meer uit het WC-hokje komen. Het waren nochtans twee zwarte schoenen. Wij vonden het hilarisch, zij wilde zo snel mogelijk naar huis. Dat doet leeftijd met je.
Driejarigen zijn nog heerlijk onbevooroordeeld. Op carnaval ging hij als paarse eenhoorn met glitters verkleed. De film Frozen heeft hier een volle maand on repeat gespeeld. Alle ijspegels die hij in ons huis toverde als prinses Elza zijn nog altijd niet helemaal gesmolten. Ik voed hem niet echt gender-neutraal op. Mijn zoon is een jongetje, zo is hij geboren. Beslist hij daar ooit anders over, ook prima. Maar hij weet dat hij een jongetje is. Het duurde hem niet lang om de anatomie van mama en papa te bestuderen en die nauwkeurig te vergelijken met de zijne. (Nog zoiets: als het van driejarigen afhing, liepen we met z’n allen veel vaker gezellig naakt rond! Weg probleem!) Maar soms wil hij graag een speldje in zijn haar. En elke ochtend zingen we samen keihard mee met K3.
Ondertussen groeit mijn collectie Ikea dozen om zijn reusachtige collectie speelgoedauto’s (waarvan hij alle merken kent) te handhaven, en heeft hij een gigantisch treinspoor waar hogesnelheidstreinen elke dag met hoog risico op ontsporing over denderen terwijl hij luid “woohoo” roept. Hardlopen rond de keuken is zijn favoriete cool down activiteit (bij voorkeur rond 20u ’s avonds), en ooit springt hij sowieso een gat in mijn trampoline, of steekt hij er een zwaard door.
Het punt is… Hij is nog niet echt bezig met wat voor jongens hoort of voor meisjes hoort. Hij exploreert beide. Leve de juffrouw die in haar verkleedkoffer allerlei verkleed-kleren heeft en hen aanmoedigt gewoon te nemen wat ze leuk vinden. Ik kijk met bewondering naar die kleine wereld… Wat een heerlijk mooie bubbel waarin alles oké is en iedereen welkom. Jaloers, op dat eenhoorn pakje met glitters. Maar vooral op die capaciteit om zo complexloos met alles om te gaan. Hoe lang duurt deze mooie bubbel nog? Wanneer lacht iemand mijn zoontje keihard uit met zijn glitter nagellak? En wil hij die dan niet meer aandoen? Hoe lang blijft hij nog dat heerlijk zelfzekere, nieuwsgierige, complex-loze wezentje dat hij nu is?
Wat vind ik het on-cool van mezelf dat ik hem die barbieroze glitter-schoenen in de winkel toch maar uit het hoofd praat. Wat ben ik een saaie volwassene.
Deze blog verscheen eerder op Katesworld.
