Waarom krijg ik dagelijks de vraag of er een kindje komt?
Alsof het nog niet moeilijk genoeg is om voor mezelf uit te maken wat het leven voor mij in petto heeft, moet ik nog eens dagelijks (!!!) verantwoording afleggen voor het niet hebben van een kind, een kind dat zelfs nog niet bestaat. Ik heb hoop dat, als er dan effectief toch nooit kinderen komen, er een dag komt waarop mensen het me niet meer vragen. Maar ik vrees dat ik, mocht er toch ooit een kindje komen, snel genoeg zal mogen antwoorden op de vraag of er een tweede komt.
Versta me niet verkeerd, ik ben heel blij voor alle mama’s die een baby hebben of verwachten. En ik leef intens mee met alle mama’s in spe die hun vurige kinderwens in vervulling willen zien gaan. En als mijn (schoon-)zussen baby’s krijgen, ben ik mee verliefd op die kleine hummeltjes. En ik ruik ook heel graag aan hun babyhoofdjes om vervolgens bedwelmd te worden van de heerlijke Mustela-geur in hun haartjes.
En jij?
Maar waarom hangt daar automatisch een ‘En jij dan?’ aan vast?
Ik voel me bijna gedwongen om een passief-agressieve houding aan te nemen. Ik voel druk om een uitleg te geven, terwijl ik die eigenlijk helemaal niet wil geven. En ik maak me er de laatste jaren van af met de korte uitleg dat ik er nog niet uit ben, waarop doorgaans een halvelings belerende uitleg volgt dat het goed is dat ik er veel over nadenk, gevolgd door levenslessen die niet op mij van toepassing zijn en waar ik niet om gevraagd heb. Af en toe krijg ik ook fijntjes nog te horen dat ik nog maar een paar jaar heb, dus dat ik er maar beter werk van maak. Alsof iemand me daarop moet wijzen. Alsof lichamelijk gehaast zijn een goed idee is om een fundamenteel onzekere kinderwens uit zijn twijfel te halen.
En tegelijkertijd wil ik geen felle stellingen uiten of radicale standpunten innemen over het niet krijgen van kinderen, want mocht ik dan toch ooit een kindje willen, moet ik daar ook weer verantwoording over afleggen.
Ik functioneer op mijn werk dagelijks in een mannencultuur en maakte er tot nu niet echt een geheim van dat ik (momenteel) geen kinderwens voel.
Vorige week werd ik trotse tante en deelde ik het heuglijke nieuws met een foto via mail met een collega, die op zijn beurt de foto groot afprintte en erbij schreef ‘en maar zeggen dat ze op cursus is’, dus insinuerend dat ik in bevallingsverlof ben in plaats van op bijscholing. Ik weet het wel, mensen hebben meestal geen slechte bedoelingen, ook mijn collega niet. En het is grappig bedoeld en er is geen kwaad opzet. Maar het zet de deur (alweer) open naar vragen over mijn kinderwens, over mijn onderbuik, over mijn leven.
Vrouwenkwestie...
Vreemd genoeg weet mijn man vaak amper waar ik over spreek. Als ik hem vertel over de zoveelste vraag naar onze kroost, kijkt hij me verbaasd aan zegt hij dat mensen hem hier amper over aanspreken. Het is dus blijkbaar een vrouwenkwestie: mijn baarmoeder, mijn kinderwens, mijn baby? Jongens, het is 2019. Als er al een kleine komt, mag je mijn echtgenoot evenveel aan zijn mouw trekken als mij. Ook dát is feminisme. Ook dat is mama baas. Mama baas, papa baas, niet-mama baas.
Heb ik het mezelf niet aangedaan, hoor ik de criticus onder ons denken, door die foto te delen? I beg to differ. Waarom wordt mijn trots als tante verward met een verlangen van mezelf?
Mag ik dan niet blij zijn met een pasgeboren baby, zonder het meteen teruggekaatst te krijgen? Mag ik niet aan dat heerlijke babyhoofdje ruiken zonder blikken te krijgen ‘die wel beter weten’ dan dat ik geen kinderwens heb? Kunnen we misschien met z’n allen stilstaan bij de vraag of die kinderwens ook echt elke keer op tafel moet gelegd worden? En het is bij mij niet het geval, maar wat bij vrouwen of koppels die een heel vurige kinderwens hebben, die maar niet ingelost wordt? Dan doet het verantwoorden eens zoveel meer pijn.
Daarom wil ik graag een oproep lanceren. Laat ons berusten in mijn kinderwens en in die van alle andere vrouwen die (nog) geen kinderen hebben. Laat ons berusten in een wens naar een tweede of een derde kind van een ander. Of laat ons op zijn minst wat meer tact aan de dag leggen over dit onderwerp en twee keer nadenken over het ter sprake brengen van de kinderwens van een ander. Als de persoon in kwestie nood heeft aan een platform, zal die zelf het onderwerp wel aansnijden.
Komt het, dan komt het. Komt het niet, tant pis…
F.
