Waarom mijn derde kindje geen watje wordt

Een beetje botsen hier, een beetje vallen daar

• Het is namelijk zo dat ze onder de tafel kruipt als wij met zijn vieren aan het eten zijn. Soms wil ik wel eens mijn ene been over mijn andere slaan en toevallig kruisen voet en baby elkaar… Ze slaakt dan wel een kreet, maar na minder dan een minuut is haar klaagzang over en speelt ze fijn verder.
   
• Of die keren dat haar oudere zussen met haar heen en weer rijden in de speelgoedbuggy en ze net iets te vlug stoppen waardoor ze er half uit ligt. Terwijl mijn hart een tel overslaat, hoor ik haar lachen van plezier en wordt ze opgepakt door haar zussen (waardoor mijn hart ook weer eventjes stilstaat). Maar zij lijkt het allemaal niet zo erg te vinden. Integendeel, soms verdenk ik Renée ervan niet te willen stappen. Ha ja, waarom zou ze stappen als ze overal naartoe gedragen wordt?
   
• Of die keer dat ik haar aan het verversen was op de luiertafel en de bovenste lade had laten openstaan (met pampers en kleertjes erin). Eén van de oudste kwam binnen om iets te vragen en in die vijf seconden dat ik niet naar Renée keek, hoorde ik plots een doffe ‘bonk’. Renée was in de lade gevallen…maar ze vond het precies leuk tussen de pampers en rompertjes. Ik daarentegen was aan het beven…

Het contrast met de oudste kan niet groter zijn. Zij weet nog exact hoe ze welk litteken heeft opgelopen en bij het bekijken van haar litteken komt er nog wat gekreun naar boven ‘mama, zie je mijn pijntje? Mag ik een pleister?’ 

Neenee, Renée wordt geen watje…