6778fi.jpg

Waarom mijn dochtertje naar de noodopvang gaat

26/05/2020

Al meer dan 2 maanden duurt de lockdown intussen. Elf weken. Dat begint te tellen. Versoepelingen komen stilaan in zicht, maar een gezellige familiebarbecue of de kindjes eens bij de grootouders achterlaten, dat zit er voorlopig nog niet in. En dat doet toch wat met een mens.

Niet altijd rozengeur en maneschijn

Ik denk dat er weinig mensen zijn voor wie de afgelopen maanden alleen maar een zegen zijn geweest. Wat ons eigen gezin betreft, is het allemaal wat turbulent verlopen. Zelf ben ik zes weken serieus ziek geweest. In totaal heb ik zowat vier weken met koorts rondgelopen (in huis weliswaar). COVID-19? Volgens de huisarts en de dokters in de triageposten was dat vrijwel zeker het geval, maar ik ben (gelukkig) niet opgenomen moeten worden in het ziekenhuis, dus officiële bevestiging is er niet. Doet er op zich ook niet echt toe welk beest het was, het heeft alleen heel wat moeite gekost om het beest buiten te krijgen. Gooi daar nog een fiks ijzertekort bij, en je begrijpt dat het fysiek (en bij uitbreiding mentaal) geen al te fijne weken waren.

Goed, de fysieke schade lijkt zich stilaan wel te herstellen. Maar als je in je achterhoofd houdt dat daarna ook nog eens mijn vriend en mijn dochter ziek zijn geweest (weliswaar een mindere variant) en dat we al met een serieus gebrek aan energie waren gestart aan heel de lockdown (door een samenloop van omstandigheden), kan je je voorstellen dat het hier niet altijd rozengeur en maneschijn was.

Noodopvang

Dat heeft er onder andere toe geleid dat Elise sinds vorige week naar de noodopvang op school gaat. Omdat het niet meer houdbaar was thuis. Omdat zowel mama als papa even tijd nodig hebben om fysiek en mentaal de recupereren. Omdat we dat even nodig hebben om daarna terug betere ouders te kunnen zijn. Want mijn geduld was op. Mijn geduld met mezelf, met de situatie, met Elise (die weliswaar eigenlijk heel flink was, maar goed, het is en blijft een driejarige kleuter die nu eenmaal de nodige aandacht vraag).

Ik snakte naar rust, fysiek en in mijn hoofd. Stond volledig stijf van de stress en kon ’s nachts gewoon niet meer in slaap geraken. Oververmoeid, en dan nog eens elke nacht een aantal uren wakker liggen, dat helpt niet, dat snappen jullie ook wel. En dus heb ik, in tranen, naar de directie van de school gebeld. Of Elise alstublieft mocht komen, ook al zijn we niet allebei buitenshuis aan het werk. En die directie heeft geen seconde getwijfeld om dat toe te staan, waar ik hen nog altijd dankbaar voor ben.

Schuldgevoel

Is het volledig zonder schuldgevoel dat ik Elise naar de opvang stuur terwijl ik thuis ben, en terwijl er toch nog altijd een virus rondzwerft in onze maatschappij? Neen, dat ga ik niet beweren, ergens was het wel met pijn in het hart dat ik haar de eerste keer terug naar de schoolpoort bracht. Maar vind ik dat we de juiste beslissing hebben genomen? Zeker wel. Geen seconde heb ik daaraan getwijfeld.

Elise is trouwens duidelijk blij dat ze terug naar school kan en weer eens met leeftijdsgenootjes kan spelen (als enig kind begon ze mama en papa als speelkameraadje een beetje saai te vinden, wij zijn niet altijd even enthousiast om weer eens met de popjes van Peppa Big te spelen…). Ze vertrekt elke ochtend met een grote glimlach en komt elke avond enthousiast thuis. En ik vertrouw er op dat ze op school al het mogelijke doen om risico’s zoveel mogelijk te beperken.

Het feit dat volgende week de kleuterscholen terug volledig zouden openen, steunt mij in mijn idee daarover. En het feit dat Elise mij nu zelfs aanspreekt als ik mijn handen vergeet te wassen voor het eten, doet mijn vertrouwen in de school ook wel deugd.

Structuur en ademruimte

En ja, ons corona-ouderschapverlof is aangevraagd. Maar voorlopig gaat Elise ook op de dagen dat ik of mijn vriend niet moet werken, gewoon naar school. Om haar structuur te geven, en om ons ademruimte te geven. Om te zorgen dat ik op mijn dagen coronaverlof misschien ook even mijn mails kan checken voor het werk, zodat ik de dagen dat ik geen verlof heb, ’s avonds ook niet meer moet werken als Elise van school komt. Om te zorgen dat wij onze batterijen kunnen opladen, en meer energie aan Elise kunnen geven als ze thuis komt. Om te zorgen dat er hier ook eens klusjes in huis kunnen gebeuren, zodat we die niet meer moeten doen als Elise thuis is en ons dan op haar kunnen focussen. Sommigen zullen dat klasseren onder profitariaat of zullen ons daardoor misschien slechte ouders vinden. Maar ik ben er zeker van dat het van ons betere ouders maakt.

Cocon

Het is niet alleen maar kommer en kwel natuurlijk. Ondanks ons gebrek aan energie, genieten we er bij momenten echt wel van om in onze cocon te zitten. We zijn allebei duidelijke introverten, en de “sociale stilte” doet ons goed. Uiteraard zouden we graag nog eens met de hele familie aan tafel zitten, en het is jammer dat een hele hoop verjaardagen en vieringen nu bijna geruisloos moeten passeren. Maar het gebrek aan verplichtingen en onze lege agenda geven wel wat zuurstof, en die zuurstof hadden we zeker nodig.

Maar het moment waarop deze lockdown zoals bij sommige andere gezinnen ineens een zalige tijd is geworden en het uitgelezen moment blijkt te zijn om zowat alles wat nog op to – do lijstjes staat thuis af te werken, dat heb ik gemist. Onze tuin is nog steeds niet helemaal in orde, onze zolder is niet opgeruimd, wij hebben geen lenteschoonmaak gehouden, en hebben niet van de tijd geprofiteerd om Elise zindelijk te krijgen (we hebben wel even geprobeerd, maar het bleek zowel voor haar als voor ons niet het moment).

Wij hebben ons hoofd boven water gehouden, zo goed en zo kwaad als dat kon. Ik vind dat al een hele prestatie. En wie dat niet vindt, tja, die moet maar de andere kant op kijken :-).

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes