Waarom we voor pleegzorg kiezen

Een rustig plekje

Ons eigen verleden was niet zo denderend, en alles is pas op zijn plaats gevallen toen we elkaar hadden gevonden. Van daaruit groeide het idee om een rustig plekje te bieden aan kinderen die er nood aan hebben. Niet per se om ze alle dagen bij ons te hebben, maar om ze op zijn minst een pauzeknop voor de realiteit aan te bieden.

De voorbereiding

Na een infoavond in Oudenaarde kregen we te horen dat er zoiets bestond als gezinsondersteunende pleegzorg en na heel wat wederzijds overleg zijn we daarmee begonnen. Eerst volgden we de opleiding die werd gegeven in Gent - waarbij het engagement bij allebei al werd uitgetest, want Ellezelles en Gent liggen nu eenmaal niet echt naast elkaar - om daar dan twee uur lang de infosessies volgen.

Ik ging er rechtstreeks na mijn werk naartoe, mijn echtgenoot kwam van thuis uit met de moto of met de auto naar Gent. Heel wat bruikbare tips en nuttige info werden er ons rond de oren geslingerd, de mogelijke situaties werden realistisch geschetst. We leerden welke kinderen je kunt hebben, hoe je met ze om moet gaan, wat mag en wat niet. In onze groep was er een koppel dat afhaakte...

Vervelende reacties

Al snel werden we geconfronteerd met uitspraken uit onze omgeving waar we niet echt vrolijk van werden: “Pleegzorg, da’s een ander zijn vuile was opkuisen!”, “Dat zijn allemaal kinderen uit marginale gezinnen.” “Waar gaan jullie aan beginnen? Het zijn allemaal vuile profiteurs, kinderen maken kunnen ze wel, maar oei oei, ervoor zorgen, dat gaat dan niet.” “Kinderen van mislukkelingen en uitschot.” “Je zult zien dat ze je later vermoorden of beroven.”

Bij de minder pessimistische onder hen klonk het: “En wat ga je doen als je dat kind moet teruggeven aan zijn biologische ouders? Blèten ga je doen en hartzeer hebben!” “Je hebt er niets over te zeggen, je moet nog braaf alles vragen aan die ouders die er niet willen voor zorgen: veel plichten, geen rechten! Ge zijt zot dat ge dat wilt doen!”

En tot slot waren er de gelovigen die er het christelijke aspect in wilden laten doorschemeren, en laten blijken hoe nobel ze het van je vinden: “Ja die dutskes helpen, da’s toch niet alles hé, maar ja die dutskes kunnen er ook niets aan doen. Heel schoon van jullie, amai chapeau!” (Oef, hier hadden we onze hemel toch al verdiend.)

Maar eigenlijk kregen we maar weinig positieve reacties.