Wanneer het allemaal wat te veel wordt: 'gewoon' is meer dan oké

27/07/2020

Door Mama Guest Moms

Oververmoeid, overgestresseerd, vermagerd, misselijk, buikpijn, duizelig, hartkloppingen… en zwarte gedachten. Op dat moment besefte ik dat zowel mijn geest als mijn lichaam ‘op’ waren. Als zelfstandige met een nieuwe praktijk, twee nieuwe collega’s, een wachtlijst en een negen maanden oude baby leef ik in de hoogst mogelijke versnelling.

Plots kon ik weer genieten...

Hoewel ik weet hoeveel geluk ik heb met een zeer begripvolle en behulpzame man, het mooiste zoontje van de wereld, een knus huisje, boeiende job... werd het mij te veel. Gelukkig hadden we de luxe om op reis te vertrekken. We gingen voor het eerst met ons nieuwe gezin een weekje naar Frankrijk. Net op tijd. Wanneer mijn man de eerste ochtend naar de bakker vertrok, bleef ik achter met een wee gevoel in mijn buik. Anderhalf uur met mijn zoontje spelen was nu zelfs te veel. Ik zag er echt tegenop. Maar dat veranderde langzaam na enkele dagen samen. Eindelijk had ik de tijd om mijn zoontje volledig te leren kennen. En het was fantastisch.

In een interview met psychiater Dirk De Wachter gaf hij aan dat ‘gewoon’ ook ok is. En stilletjes aan begin ik dat in te zien. Het mag inderdaad ‘gewoon’ zijn. En eigenlijk wordt het dan juist ‘speciaal’.

Plots zag ik hoe groot mijn kleintje al was.
Plots zag ik dat hij met zijn twee kleine, mollige, vingertjes al een broodkruimeltje kon vastgrijpen.
Plots zag ik dat hij zichzelf met wat moeite en houterige bewegingen kon rechttrekken.
Plots zag ik hoe geweldig en overweldigend zalig het is om zijn schaterlachje te horen en met hem bezig te zijn.
Het leek alsof hij er ook meer van genoot.

Het mag allemaal wat gewoner zijn

Ik heb besloten minder te werken om meer bij mijn zoontje te kunnen zijn. In de mate van het mogelijke, want de zaak moet natuurlijk voort blijven draaien. En ziek vallen is geen optie, gezien er geen ziekteverlof bestaat voor zieke of oververmoeide zelfstandige mama’s.

Waarom blijft ons landje zo lang achter op andere landen vraag ik me dan af? In Zweden zijn er 240 dagen betaald verlof voor mama’s en 240 dagen voor papa’s. Het is zo spijtig dat onze maatschappij ons deze mooie betoverende – en ik zal het zeker niet verbloemen – enorm zware en vermoeiende periode niet gunt. De tijd die echt nodig is om een goed evenwicht – ik ben eigenlijk nog steeds op zoek ;) – te vinden. Want je leven wordt volledig op zijn kop gezet met zo’n monstertje erbij.

Ik hoop dat andere mama’s dit evenwicht sneller vinden dan ik. Dat ze niet lichamelijk en mentaal uitgeput moeten zijn om in te zien hoe belangrijk het is meer tijd te hebben voor je eigen kind.

En het mag voor mij allemaal wat ‘gewoner’ zijn. :)

Laura