Wanneer je een vriendje van je kind niet leuk vindt...
Dertig jaar later, begrijp ik mijn mama. Mijn dochter heeft ook een kreng van een vriendin die ik zelf helemaal niet leuk vind. Ze haalt het slechtste in mijn dochter naar boven. Als mijn dochter vraagt of haar vriendin mag komen spelen, probeer ik dit altijd af te wimpelen of stel ik een ander vriendinnetje voor. Maar daar heeft ze geen oor naar, het moet en zal die ene vriendin zijn die komt spelen, of anders niemand. Dus komt die meid spelen. Van zodra ze binnenkomt, verandert mijn dochter in een ander kind. Een onuitstaanbare versie van zichzelf: ze wordt (te) frank en onbeleefd, spreekt tegen, draait met haar ogen als er iemand iets zegt en doet uit de hoogte tegen haar kleine zus (waar ze anders zo graag mee speelt). Als haar vriendin terug weg is, duurt het altijd weer een tijdje voor ze terug zichzelf wordt. En als ik vraag waarom ze zo 'anders' doet als haar vriendin er is, dan valt ze uit de lucht en zegt dat het helemaal niet waar is. Ik wil er ook niet teveel over zeggen, want dan vrees ik dat ze nog meer met die vriendin zal optrekken, als protest tegen mijn protest :-)
Tjah, ik probeer het los te laten. Gelukkig zijn vriendjes op de lagere school niet altijd vrienden voor het leven. En wie weet lukt het mijn dochter om het wel het beste in haar vriendinnetje naar boven te laten komen.
