Just the girls

Reflectiemomentje

Onlangs kondigde het einde van mijn zwangerschapsverlof zich aan. Zes maanden waren voorbij… Dat is best lang, realiseerde ik me enkele dagen geleden. En toch, toch was minstens de helft daarvan in een vingerknip voorbij. Tijd om even de tijd stil te zetten en even een weekendje weg te gaan met mijn meisjes alleen...

Stop de tijd

Op het einde van een bewogen periode komt het, hé, zo’n 'reflectiemomentje'. Ken je dat? Dat je zo even begint te overdenken wat je allemaal gedaan hebt. Wat je binnenkort allemaal moet of wil gaan doen. Of dat wel allemaal nog OK is. Enfin, iets wat waarschijnlijk elke mama zich wel bedenkt zo nu en dan.

Zo ging het bij mij ook. Hoewel ik alles netjes kon afvinken op mijn lijstje, werd het even emotioneel toen ik aan mijn twee parels van meisjes dacht.

De oudste is al 3. Neen, wat zeg ik, 3 jaar en bijna 2 maanden. Hallo? Wanneer is dat precies gebeurd? Ze gaat naar school. En ze doet dat met verve. Alsof ze nooit anders gedaan heeft. En ze is mondig. Zo mondig dat ik er soms een Dora-plakkertje wil opkleven, alsof het een pijntje is. Sta ik er wel voldoende bij stil? Bij het groot worden van mijn kleine meid?

En dan is er nog de échte kleine meid. 3 maanden. Wat zeg ik? 14,5 weken, dat is méér dan 3 maanden. Tot voor kort het meest brave kind dat ik ooit gezien had. OK, I know, het klinkt overdreven, maar het is écht zo. Toch verbaast ze me sinds enkele dagen. Er begint wat temperament in te komen. En wat voor ’n temperament! Stop de tijd, alsjeblieft!

Girls only

Het begon me te dagen dat de 'rush' binnenkort weer van start gaat. Want als je gaat werken moet je nu eenmaal rekening houden met een aantal zaken. We’ve done it before, dus het zal nu ook wel lukken. Maar om alles toch nog even op afstand te houden, besloot ik om een 'girls only' weekendje te plannen. Mijn twee dochters en ik, naar zee. Just us! Ik keek er enorm naar uit en het heeft me meer deugd gedaan dan ik had durven dromen.

De laatste weken van mijn bevallingsverlof zagen er iets anders uit dan verwacht. Ik had speciaal een maand ouderschapsverlof genomen om extra te kunnen genieten van dat nieuwe wondertje. Toch werd ik plots van mijn roos (of wit, wat het ook voor jou betekent) wolkje heel bruusk op de grond gezet. Ik was net opnieuw mama geworden en moest afscheid nemen van mijn eigen mama.

Zo had ik het niet gepland. Maar that’s life. Dus we gingen ervoor en erdoor. Met vallen en opstaan. Een paar niet voorziene doelen werden bereikt: het voor mijn papa draaglijk maken, mijn mama een mooi afscheid bezorgen en zelf een beetje tot rust komen.

En zo besefte ik eens te meer dat ik zo veel mogelijk een aanwezige mama wil zijn voor Sterre en Lente. Zonder dat ik daar 'opofferingen' voor moet doen. Want een vrij weekend hebben we allemaal wel eens.