Blijven gaan, met een minimum aan slaap
Een tweejarige, vroege, vroege, vroege vogel
Het heeft ons exact 45 min gekost om onze oudste in zijn bed te krijgen, en te houden. Ik luister nog steeds met gespitste oren naar de babyfoon om eventuele verdere protestgeluiden te onderscheppen, of erger: het onheilspellend gepiep van het poortje boven. Wat is er gebeurd met onze vroeger zo brave 'goeie slaper'? Na meer dan 2 jaar van prima (door)slaapgedrag (hoewel hij altijd een vroege vogel is geweest), is er elke avond of nacht wel iets aan de hand.
Vaak kruipt hij ergens tussen 2 en 4 bij mama en papa onder de wol met de boodschap dat hij 'een beetje bang' is, en ons moeder/vaderhart kan het dan niet opbrengen hem terug te sturen. Met tot gevolg dat niemand van ons echt een goeie nachtrust achter de kiezen heeft. Denk: plots een been of arm tegen je hoofd, een stomp in je zij, een kneep in je neus, je deken overboord.
Andere dagen is het avondritueel het probleem, zoals vandaag dus. Hij wil niet meer gaan slapen. Hij gaat nog liever in de hoek staan (daar heb ik dan niet meteen een goeie repliek op!). Papa gaat met hem de kamer rond om hem ervan te overtuigen dat er geen enkele reden is om bang te zijn. Dan vraagt hij om nog een glaasje water. En in laatste instantie laten we dan toch maar het nachtlampje aan. Zelfs al is hij doodop en vallen zijn ogen letterlijk dicht (of valt hij met zijn hoofd in zijn bord - echt gebeurd), hij vecht met al zijn kracht tegen de slaap. En is alweer klaarwakker om 5-6 uur de ochtend erna, ongeacht het late avonduur. 'Mama, gaan we naar beneden?'
Baby zkt tut
'Kunnen we die twee op Tweedehands zetten?' lacht mijn man, wanneer onze kleinste telg, een paar maandjes jong, haar keel openzet. Ook ons dochtertje is op zich echt een 'doorslaperke', ik denk niet dat we te klagen hebben! Maar vaak wordt ze ’s nachts eventjes wakker en zoekt ze haar tutje. Jammer genoeg is er nog geen uitvinding op de markt om de tut in het mondje te houden, dus we staan geregeld op om al slaapwandelend in de nood te voorzien. En vaak is dat net op dat moment wanneer je echt lekker lag te knorren, en gebeurt het de volgende keer opnieuw wanneer je net weer de slaap kon vatten na een lange tijd gepieker over huis-tuin-keuken-werk aangelegenheden.
Een lichtjes verstoorde balans
Wij zien onze kindjes doodgraag, dat staat als een paal boven water. Ik zou niks aan mijn/ons leven willen veranderen en prijs mezelf ongelooflijk gelukkig. Maar dat slaaptekort, het weegt soms zo door dat het de balans verstoort. Ik zie de dingen niet meer in perspectief. Ik voel me een pak emotioneler, mijn lontje is eindeloos veel korter. Frustratie borrelt snel op, en de watersluizen gaan rapper open. Straks toch maar weer op tijd ons bed in, voor zolang het van ons tweetjes is :-)
