Wat als je bevalling niet echt die roze droom is?
Waarom vertellen we elkaar alleen maar hoe gewéldig het allemaal is als je je kindje in je armen krijgt en dat je die bevalling dan meteen vergeet? Echt waar, waarom doen we elkaar dat toch allemaal aan?
De Bevalling
De Bevalling. Ik kies er maar meteen voor om de zaak met een Hoofdletter te benoemen. Ik ben de laatste persoon om horrorverhalen de wereld in te sturen, maar ik moet wél zeggen dat ik nogal boos word op alle vrouwen die net het omgekeerde doen.
Ik ben niet echt zeker waar dat woord ‘bevallen’ vandaan komt. Het heeft alvast weinig te maken met ‘bevallen’ in de zin van: ‘die kalfsleren laarzen bevallen me’.
Mijn bevalling: niet echt een droom
Voor er misverstanden zouden ontstaan: ik ben de gelukkigste mama op aarde met mijn zoon, die uiteraard de liefste, flinkste, schattigste, slimste (en voeg daar maar nog een duizendtal andere adjectieven in de overtreffende trap aan toe) is. Maar die complete euforie die me was beschreven door zo veel vrouwen vóór mij werd toch nogal overschaduwd door het letterlijke geknip (en geplak?) van de gynaecologe, nadat onze spruit een paar seconden te lang vastzat in het geboortekanaal met de navelstreng rond zijn halsje. Ik was ook nog eens volledig uitgeput na dat uur persen.
Het was een geweldige ontlading, die Bevalling. En ik herinner me nog heel goed hoe gelukkig de kersverse papa was, en hoe ongelooflijk zot het voelde om ineens dat kleine sprotje, mijn mini-me, vast te houden. Maar dat was het vooral: zot, overweldigend, én pijnlijk.
Tijd nodig om alles te kunnen plaatsen
Ja, een geboorte is gewéldig, en dat kindje is simpelweg het allergrootste en mooiste megacadeau in je leven. En ik wil alles gerust nog een keer opnieuw doen! Maar als je bevalling niet echt een droom was (in de zin van: oei, ik voel hier precies iets, en floep, daar is de baby!), dan is het ook heel normaal om even te moeten bekomen vooraleer je alle emotie een beetje kunt plaatsen.
Ik ben zelf relatief snel beginnen snotteren van ‘geluk’ (en daarmee was ook wel de trend gezet voor de eerste paar weken, misschien wel maanden), maar de échte euforie kwam toen ik met onze zoon alleen was op de kamer en hem eens in alle rust kon bewonderen. Daarna kon ik wel geen oog meer dichtdoen, omdat ik hem toch wel graag wou horen ademen en, gezien dat soms zo stilletjes klonk, ook wel graag zijn buikje op en neer zag gaan. Waardoor ik de eerste nacht geen oog heb dichtgedaan en uiteindelijk onder mijn voeten kreeg van de nachtverpleegster die me letterlijk de instructies gaf: ‘En nu: licht uit, ogen dicht, en slapen!’ (ik waande me even terug op school).
Mijn tips om zo snel mogelijk te ‘bonden’ met je kleintje?
- Negeer alle klassieke berichtgevingen over hoe fantastisch je je onmiddellijk na de bevalling gaat voelen, en kijk gewoon hoe je je voelt op moment zelf. Het is totaal niet abnormaal als je vooral heel erg uitgeput en overweldigd bent. En troost je, er is nadien nog meer dan voldoende tijd om te genieten van je kleine spruit.
- Zorg voor voldoende qualitytime voor jezelf en je kindje. Het deed me ongelooflijk veel deugd om na de bevalling alleen te zijn met mijn zoontje en hem uitgebreid te kunnen bewonderen. Toen pas kon ik écht geloven dat ik mama was geworden. En ook dat hij echt wel helemaal perfect en gezond was. Gun jezelf tijdens de eerste dagen na de bevalling voldoende tijd ‘alleen’ met je kindje. Net zoveel als jij wilt en/of nodig hebt.
- Laat je vooral niets opleggen! Als je liever geen bezoek krijgt die eerste dagen, of toch niet van tante X van het zevende knoopsgat, vraag dan gewoon dat de mensen later langskomen als je rustig gesetteld bent thuis. En als je het niet prettig vindt om je kleine spruit een hele namiddag van de ene arm naar de andere te zien verhuizen en zelf niet te kunnen koesteren, zorg er dan voor dat dat niet gebeurt.
