Wat als je je gevoel geen plaats kan geven …

28/07/2021

Door Mamabaas

Negen maanden geleden werd ik voor de tweede keer mama, van een zoontje deze keer. Ik heb al een dochter van acht jaar. We hebben een helse start gehad. En zoals iedereen zei: ‘Het komt wel goed!’ ‘Hij is ok! Het is een vechtertje!’ En ja hoor dat is hij zeker en vast.

Maar hey,

9 maand later zit ik nog steeds met een gevoel die ik niet kan plaatsen. Laat staan dat ik het kan uitleggen hoe ik mij voel. Ik heb een gevoel dat, nu hij goed is en er niks aan heeft overgehouden, ik precies moet doorgaan met mijn leven. De slapeloze nachten, de nachtmerries, de flashbacks, daar weet niemand van. Waarom niet? Omdat iedereen bezig was/is met zijn eigen leventje.

Want dat klein vechtertje mankeert niks. Dus ik ook niet. Toch?

Corona heeft hier ook geen goed aangedaan …

Ik hoop dat ik ooit de moed kan vinden om op een dag uit mijn “cocoon” te stappen, dat ik alles van mij kan af praten en écht kan zeggen hoe ik mij voel en wat ik doormaak. Sterk zijn heeft corona ons wel geleerd.

Maar dit kan ik ook niet alleen blijven doorstaan. Terwijl ik wel weet dat heel veel mensen voor me klaar staan, maar ik moet het eerst zelf kunnen verwerken. En onder ogen zien dat het toch niet iets kleins is … een geboortetrauma.

S.V.