BAM

Ik ben een trotse BAM

9/03/2023

Mijn BAM-verhaal begon officieel in mei 2019, maar eigenlijk begon het al veel vroeger: In mijn tienerjaren wist ik al dat ik mama wou worden. Ik droomde van een mooi huwelijk, een huis met tuin en dan kindjes. Ik zag het helemaal voor me, maar de liefde liet op zich wachten. Mijn droom om moeder te worden was er echter nog steeds en ik sprak met mezelf een einddatum af: als ik tegen mijn dertigste nog steeds geen geschikte partner gevonden had, dan zou ik het alleen doen.

Terug naar mei 2019. Ik zou dat jaar 30 worden en er was nog steeds geen man. Mijn biologische klok tikte steeds harder. Mijn keuze was gemaakt, ik wil niet meer langer wachten. Ik ging dus naar een gynaecoloog en hij verwees me door naar een fertiliteitsgynaecoloog.

Na dat eerste gesprek was ik nog meer overtuigd. De fertiliteitsdokter vertelde me namelijk dat vrouwen na hun 35ste steeds minder vruchtbaar worden. Ik onderging een eerste bloedonderzoek en alles leek in orde te zijn. Toch werd ik doorverwezen naar een fertiliteitskliniek, omdat ik zwanger wilde worden van een donor.

Het was eind september 2019 toen ik op gesprek moest bij een psychologe van het ziekenhuis. Als BAM in wording moet je een heel screeningsproces door, waar ze vrij streng je beweegredenen, financiële situatie, werk, omgeving, leeftijd … beoordelen. Er volgde ook een tweede gesprek en daarna moest ik bang afwachten. Eind april 2020 kreeg ik een brief waarin stond dat ik twee jaar moest wachten. Deze brief kwam hard aan; iemand beoordeelt op basis van twee gesprekken dat je (nog) geen mama mag worden.

Ik was zo verdrietig, zo teleurgesteld … Ik voelde me gefaald. Gelukkig zat ik ondertussen in een besloten FB-groep voor BAM's, daar vond ik veel troost. 

Ik besloot om niet bij de pakken te blijven neerzitten en ging naar een ander ziekenhuis. Op 19 Maart zou mijn eerste afspraak plaatsvinden, maar die werd geannuleerd door corona. Ondertussen werden mensen rond mij heen zwanger, onder wie mijn zus. Elke keer deed het meer verdriet. Hoe hard ik het hen ook gunde en hoe blij ik ook voor hen was, het deed telkens pijn.

In mei mocht ik dan eindelijk op afspraak. Ik had geluk: ik zat net in mijn cyclus en mocht direct starten. De hormonen werden meegegeven. Enkele dagen later werd de eerste IUI gedaan. Spannend! Ik moest ustrogan op steken, dat is een soort vaginale pil. Laten we het er op houden dat het een smerig goedje is. Op 5 juni moest ik bloed laten trekken om te kijken of ik zwanger was. Ik had thuis alvast een test gedaan die negatief was dus ik had niet te veel hoop. Die avond belde de gynaecoloog met het nieuws dat deze poging niet gelukt was. Ik was teleurgesteld, maar wist ook dat ik al veel geluk moest hebben mocht het van de eerste keer raak zijn geweest. 

Ik ging een tweede keer proberen, dat betekende dus opnieuw hormonen innemen, een inseminatie in het ziekenhuis en bang afwachten ... maar dat had ik er graag voor over. Op 10 Juni 2020 was ik net op een verjaardagsfeestje toen ik het telefoontje kreeg dat ik zwanger was.  Ik voelde me ongelooflijk blij! Helaas is deze zwangerschap misgelopen.  Het was pril, heel pril. Eigenlijk was het voor velen onbestaand, maar het was er en het was van mij. Ik wist dat er klein mensje in me groeide.

De gynaecoloog vertelde me dat vrouwen na een miskraam het vruchtbaarst zijn en dat ze nu zeker wisten dat ik zwanger was. Het waren op dat moment harde woorden, maar ik kon ze rap naast me neer leggen.  Ik sloeg een cyclus over en op 25 augustus 2020 deed ik mijn derde IUI. Ik had alles op alles gezet: ik deed acupunctuur , sportte minder intensief, nam geen warme baden, zorgde ervoor dat ik geen koude voeten had, dronk geen koffie meer, stak de utrogestan braaf op, hoe slecht ik me er ook door voelde ... Het was voor de goede zaak! 

Ik deed thuis verschillende zwangerschapstesten. Allemaal waren ze positief en ik dus ook! Op 12 september mocht ik een bloedtest laten afnemen. Die dag staat in mijn geheugen gegrift. ‘s Avonds kwam het telefoontje waar ik al lang op hoopte: ‘Proficiat mevrouw, u bent zwanger.’ Ik was in de wolken, maar ook bang dat het weer zou mislopen. Plots sloegen de twijfels toe: ‘Wat als ik het niet kan, moeder zijn? Heb ik er wel goed aan gedaan om het alleen te doen?‘

Ik kreeg een echo op 6 en 8 weken, daarna mocht ik naar mijn eigen gynaecoloog. Daar kreeg ik er nog eentje op 10 weken. Mijn uitgerekende bevallingsdatum was 18 mei. Het was pas november maar wat verlangde ik naar die dag. Het is een wonder om je kindje te zien tijdens zo'n echografie. Op 12 November 2020 kreeg ik de uitslag van de NIP-test. Het kindje was gezond en ik verwachtte een dochtertje.  Ik was toen al erg gehecht aan mijn kleine meisje.

De zwangerschap vorderde verder, kleertjes werden gekocht, een naam werd gekozen, de suikerbonen werden gemaakt.  Alles werd klaargezet. Ik kreeg wat tweedehands spulletjes die ik dankbaar aannam.  Na een zware arbeid die uiteindelijk uitdraaide op een keizersnede werd op 12 Mei 2021 mijn dochtertje geboren.  Wat een fanatisch gevoel! Het was echt liefde op eerste gezicht.  Mijn hart liep over van geluk. Ik voelde me geweldig als nieuwe mama en zo voel ik me vandaag nog altijd.

Ik heb nu alles op een rijtje: ik heb een fantastisch dochtertje en ben bezig aan de verbouwing van ons eigen huisje. Ondertussen ben ik ook gestart met een traject voor een tweede wonder, want de prins op het witte paard is nog steeds niet langsgekomen.

Ik ben een trotse BAM. Ik ben bewust mama, ik heb bewust gekozen om een  kindje te krijgen omdat mijn klokje tikte en mijn moedergevoelens zo enorm sterk waren. Dat ik het alleen doe, is enkel maar omdat ik mijn ware man nog niet ben tegengekomen. Mocht hij toch op het pad komen is hij van harte welkom. Hij zou dan wel het hele pakket moeten nemen.

De negatieve commentaren op het artikel van Imke Courtois en bijgevolg op alle BAM mama’s zijn heel hard en eigenlijk ook onterecht: We profiteren niet van de staat. We betalen mee aan alle verplichtingen. We leven niet van het OCMW en we leven ook niet in armoede. Financieel voor je kindje kunnen zorgen is net één van de criteria om aan een traject te kunnen starten.

Een bewust alleenstaande mama heeft niet meer voordelen dan bijvoorbeeld een gescheiden mama, laat staan meer voordelen dan een koppel. We hebben recht op maar één keer ouderschapsverlof, we hebben recht op maar één cadeau van de ziekenbond en moeten alles van één loon betalen. En dat is oké, want we kozen er bewust voor. We hebben er lang over nagedacht, hebben alles ingecalculeerd en berekend. Maar we hebben dus zeker niet meer voordelen dan een koppel. 

Dat er wordt gezegd dat kinderen een vader en een moeder nodig hebben, is in mijn ogen ook onzin. Er zijn zoveel gebroken gezinnen. Een kind heeft liefde nodig en of dat nu van één ouder komt, al dan niet bewust, of van twee ouders (ook LGBTQ+-koppels): dat maakt niet uit. Liefde, structuur, standvastigheid en een warm nest zijn het allerbelangrijkste voor een kind. Dat bieden wij in overvloed. 

Wat ik wel hoop is dat mijn dochter en alle andere Bam-kindjes later dezelfde kansen krijgen. We vertellen hen vanaf ze klein zijn hoe de vork aan de steel zit. We zijn er eerlijk en heel open over. We spreken ook regelmatig af met verschillende andere BAM-gezinnen. Aan liefde en gezelligheid dus geen gebrek in onze gezinnen!

Tot slot wil ik nog iets belangrijks aankaarten, los van alle commentaar op sociale media. Door de corona-epidemie is er een groot gebrek aan eicel –en zaaddonoren. Daardoor ontstonden er ellelange wachtlijsten en worden ondertussen alle wensouders wanhopig. Via deze weg wil ik dus graag nog een warme oproep lanceren naar mannelijke en vrouwelijke donoren!

 

Roos
 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes