Wat als wiegendood om de hoek loert?

Ongeruster dan anders

Het nieuws slaat in als een bom. In mijn arm slaapt mijn eigen baby van drie weken. Tranen stromen over mijn wangen. Het is nieuws dat niet te vatten is. Het is het ergste van het ergste, en eigenlijk nog veel erger.

Ik word nog ongeruster dan anders over mijn pasgeboren baby. Met een gerust hart slapen lukt niet meer; de angst dat ze plots ook niet meer wakker zou worden vreet aan mij. 

Naar het ziekenhuis

Mijn oudste dochter had een wiegendoodtest gedaan. Dat lag toen voor de hand: ze was prematuur geboren en ze woog minder dan 2,5 kg bij de geboorte. Daardoor zat ze in twee van de drie risicogroepen (de derde risicogroep: meerlingen). Gelukkig toonden de resultaten aan dat ze geen verhoogde kans op wiegendood liep. Zo'n test is niet sluitend, maar het stelt je toch gerust.

Bij Danielle is er, objectief gezien, helemaal geen reden om zo'n test te doen. Ze werd netjes op tijd geboren, was goed op gewicht en perfect gezond. In principe is een wiegendoodtest dan niet aangewezen. Maar toch… Ik weet dat ik geen rust zal vinden als we hem niet zouden doen. Mijn buikgevoel zegt me dat die test moet gebeuren. En zo geschiedt het… Met onze meid van acht weken oud trekken we volle moed naar het UZ Gent.

Het verdict: ze moet aan de monitor

’s Ochtends zit ik als eerste in de wachtzaal om met de dokter de resultaten te overlopen. Hij stelt wel erg veel vragen. Een verpleegster biedt me een kop koffie aan. Dit is niet goed.

Ik heb het enorm moeilijk om me te concentreren, mijn stem beeft en tranen staan me in de ogen. De resultaten zijn niet goed. Danielle heeft te veel te grote zuurstofdalingen. Ze krijgt een monitor. Alles wordt kalm en piekfijn uitgelegd, maar het is zeer confronterend. Vooral het stukje over … reanimatie.

En dan gaat het alarm af

Op weg naar huis stop ik bij de supermarkt. Normaal gezien komen mensen altijd even piepen in de Maxi Cosi. Een pasgeboren baby werkt als een magneet en meestal krijg je reacties als: ‘Wat een mooie baby’, of ‘Wat een schatje'. Maar vandaag hoor ik van ver: ‘Oei, kijk, een hartpatiëntje, ocharme.'

Dit moet ik allemaal laten bezinken. Heb ik nu een zorgenkindje? Is ze überhaupt ziek? Zal ik alles kunnen doen met haar zoals ik met mijn oudste deed? Houdt ze hier iets aan over? Op een bepaald moment kan je via de hartslag en de ademhaling op de monitor ‘lezen’ hoe je kind zich voelt. Dan besef je dat dit eigenlijk niet de normale gang van zaken is … Kortom: ik heb veel vragen. Ik troost mezelf met de gedachte dat we er op tijd bij zijn en de monitor gewoon dient als extra zekerheid.

De tweede nacht, het alarm gaat af. Ik schrik me een bult. Blijkbaar moet je de monitor af en toe opladen. De batterij was leeg. Loos alarm dus. Een paar nachten later: opnieuw alarm. Weer schrik ik me rot. Danielle heeft in haar slaap een elektrode losgetrokken. Weer loos alarm dus.

Een weekje later klinkt het alarm nog eens. Dit keer ligt ze er nogal ‘levenloos’ bij. In het ziekenhuis hebben ze me geleerd om in zo'n situatie hard in de duim of dikke teen te knijpen. En in een noodgeval mag ik op gecontroleerde wijze met de armen schudden. Maar er is geen tijd om na te denken en ik sla haar prompt op haar buikje. Ze schrikt, slaat haar armen open om heel diep adem te halen. Oef…