Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.

Diep vanbinnen voelde ik dat er iets mis was

En toch was het zo, hoe graag ik het ook anders wou en hoe hard ik ook geprobeerd heb om me anders te voelen dan ik me voelde. Soms dacht ik zelfs dat ik ‘depressief was’ omdat ik me vanbinnen zo ongelukkig voelde. Achteraf gezien denk ik dat ik al aan het rouwen was om jou… Omdat ik diep vanbinnen voelde dat er iets mis was. Ook al zeiden de nekplooimeting, de NIPT en elk bezoek bij de dokter en gynaecoloog iets anders. Je hartje klopte goed, je groeide goed, je bewoog goed en hevig, … Alles was goed, je was gezond.

Ik heb ook drie keer een bloeding gehad, en telkens werd ik gerustgesteld omdat jij het goed deed. Bij elke bloeding heb ik je telkens gezegd: “als je graag wil gaan, mag je dat…” Ook al wilde ik dat diep vanbinnen niet. Maar als jij zou aangeven dat het voor jou te moeilijk was om te komen, dan zou ik je laten gaan. Omdat ik je al zo graag zag, ook al kende ik je fysiek nog niet. In gedachten was je altijd al bij mij.

De dag waarop alles zou veranderen

Dinsdag 3 oktober 2017… De dag waarop alles zou veranderen.  Twee weken voordien had ik een tandvliesontsteking waarvoor ik antibiotica moest nemen. De dokter had me gezegd dat ik als bijwerking een schimmelinfectie zou kunnen krijgen, maar die zou jouw gezondheid niet schaden. De week nadien merkte ik dat ik die inderdaad had en de maandag daarop besloot ik dat ik er toch mee naar de dokter zou gaan. Omdat hij die dag volzet was, had ik via de computer een afspraak gemaakt voor dinsdag.

Toen ik die ochtend wakker werd, had ik het gevoel/idee dat ik net zo goed naar de gynaecoloog kon gaan. Zij zou hier ook een oplossing voor hebben, en dan had ik jou ook nog eens gezien. Zo was ik weer gerustgesteld en kon ik weer een tijdje ‘gerust’ verder proberen te genieten van jou. Want dat was het ook, ik probeerde te genieten. Want alles was goed, dat liet je me telkens weer zien. Maar die dag was het anders. De gynaecoloog bevestigde dat ik een infectie had en zei toen “we zullen nog eens eventjes naar jullie baby’tje kijken.” En ja hoor, daar was je weer! Je bewoog goed en je hartje klopte stevig zoals altijd. Maar toen kwam er nog een vervolg. De gynaecoloog zei “ Oei… dat is wel heel veel vocht in de hersentjes…”  

Mijn moedergevoel had me proberen te waarschuwen

En toen wist ik het. Na elke bloeding kon ik me steeds weer oppeppen. Want je deed het goed, je hartje klopte en je bewoog. En als ik maar voldoende rust zou nemen, zou alles goed komen.  Maar hier wist ik dat er geen oplossing voor zou zijn… Een hoofdje vol vocht en bijna geen hersentjes… Ik vroeg onmiddellijk aan de gynaecoloog of je dan levensvatbaar zou zijn. Haar antwoord was nee…  En hiermee werden al mijn gevoelens bevestigd. Daar ben ik 4 maanden bang en ongerust voor geweest. En daar kwam het antwoord op de vraag waarom ik me zo gevoeld had… Ik vind het zelf cru klinken maar ergens was ik toen ‘opgelucht’ omdat de dokter, de gynaecoloog en de omgeving steeds zeiden dat alles goed was en dat ik positief moest proberen te blijven. En toch heb ik al die tijd aangevoeld wat er vandaag werd uitgesproken. Mijn moedergevoel had mij proberen te waarschuwen voor wat er vandaag gebeurd was.

De gynaecoloog wou nog een tweede opinie in het UZA. Daar mochten we die dag nog naartoe gaan. Ergens was ik blij dat we diezelfde dag mochten gaan. Met het vermoeden dat net werd uitgesproken, wilde ik geen dagen rondlopen.

Ik belde, na het bezoek aan de gynaecoloog, naar jou papa. Hij was aan het werk en had eerst niet direct tijd, totdat ik zei” het is serieus, nu moet je even luisteren”. Ik vertelde wat de gynaecoloog had gezegd en dat we die namiddag in het UZA verwacht werden. Jouw papa geloofde nog altijd dat alles wel goed zou komen. Na elke bloeding stelde hij me telkens weer gerust en telkens had ook ik daarna weer vertrouwen in een goede afloop. Maar deze keer kon hij mij niet meer overtuigen. In de auto vertelde ik dat als het kindje niet levensvatbaar zou zijn, ik de zwangerschap wou laten beëindigen. ‘Graag’ kan ik er niet bij zeggen, want ik wilde niets liever dan dat je nog steeds gezond was en dat we jou binnen 5 maanden fier aan iedereen zouden kunnen laten zien. Maar ik wist dat, na wat de gynaecoloog had gezegd, niets nog omkeerbaar zou zijn, en dat er geen oplossing zou komen waardoor het wel terug goed met jou zou gaan.

Jouw papa mocht je leren kennen tijdens die echo

Jouw papa was voordien nog niet mee gegaan naar de gynaecoloog. Hij is een zelfstandige en het is niet altijd gemakkelijk om een langere tijd vrijaf te nemen. In het begin  was je nog erg klein en was er nog niet zoveel te zien. En ik vond het ook niet erg om alleen te gaan. In het UZA zou het dus de eerste keer zijn dat jouw papa jou zou zien. We werden vriendelijke onthaald en een assistente en stagiair onderzochten jou. Dat heeft 20 minuten geduurd. En tijdens die 20 minuten heeft jouw papa jou mogen leren kennen. We vroegen al om een uitslag maar die mochten zij niet geven zonder dat de gynaecoloog was langs geweest.

Daarna heeft de gynaecoloog jou ook nog 10 minuten onderzocht. En toen kwamen de woorden die ik al als waarheid had aanvaard en waardoor ik wist dat je niet bij ons zou blijven. Je hoofdje zat vol met vocht en daardoor was je niet levensvatbaar… Nu wist je papa ook wat er met jou aan de hand was en dat er geen oplossing meer was om jou terug beter te maken…

30 minuten lang heeft jouw papa naar het schermpje van de echo gekeken. Ik geloof dat deze 30 minuten een cadeautje waren van jou voor je papa. Op die manier heeft hij jou ook kunnen zien en leren kennen, net zoals ik daar de voorbije 4 maanden de tijd voor heb gehad.

Er werd een professor gebeld

Daarna werd er nog een professor opgebeld om naar jou te komen kijken en om een vruchtwaterpunctie uit te voeren. Niet om te zien of er nog iets gedaan kon worden om jou beter te maken, maar om te kijken of er een oorzaak was die ze via het vruchtwater zouden kunnen opsporen.

We zijn ontzettend goed opgevangen door iedereen daar in het UZA. Zelfs de professor was erg met ons begaan. Iedereen was bezorgd om mij omdat ik de mama ben. Maar wat die professor toen gedaan heeft, heeft een enorme impact gehad op jouw papa.  De professor vroeg aan hem “ en hoe gaat het met u mijnheer?” Iedereen is bezorgd om de mama want zij draagt het kindje en heeft er al een band mee, maar er is ook een papa en die wordt vaak vergeten. Maar dat gebeurde hier in dit ziekenhuis gelukkig niet. En dat heeft jouw papa erg veel gedaan. Die paar seconden van medeleven en respect, betekenden meer dan die professor zich ooit zal kunnen voorstellen.

Ik wou je niet laten afzien

’ s Avonds zijn we terug naar onze gynaecoloog gegaan en hebben we besproken wat er zou gebeuren. De volgende ochtend moest ik naar het ziekenhuis komen om een abortuspil te nemen. Alleen al het woord ‘abortus’ vind ik verschrikkelijk… Dat wil zeggen dat ik de zwangerschap wou beëindigen en er zelf voor kies, maar dat wou ik helemaal niet!!! Ik had jou liefst zo lang mogelijk bij mij gehouden. Maar ik zou het ook niet aankunnen dat jij nog verder in mijn buik zou blijven groeien, en ik jou uiteindelijk had gevoeld in mijn buik en je daarna had moeten loslaten. Dat was nog veel pijnlijker geweest. Ik had het ook niet aangekund dat je nog had geleefd als je was geboren. Dan had ik je zeker nooit willen loslaten…

Ik zou het mezelf ook niet kunnen vergeven als ik nog maar zou denken dat je pijn zou lijden door hier levend op de wereld te komen en direct daarna zou sterven. Dan had ik het liever dat je dat veilig, warm en lekker dicht bij mij deed… zonder dat je eerst nog moest afzien. Daar zie ik je veel te graag voor en dat had ik je echt niet willen aandoen. Jouw papa voelde dat ook zo aan.

Er was ontzettend veel liefde in ons kamertje

De volgende dag moest ik binnenkomen om te bevallen. Ik was 16 weken en voor een curettage was het te ver. Ik was wel blij dat ik van jou mocht bevallen. Bij een curettage had ik niet geweten dat je gekomen was en zou ik jou zien nadat ik onder narcose was geweest. En dat wou ik niet. Ik wou heel bewust meemaken wanneer je zou komen. De eerste 3 uur na het geven van de weeën-opwekkers had ik weeën en had ik geen pijnstillers gevraagd. Ik wou het graag zo natuurlijk mogelijk doen, ook al wist ik dat ik jou zou moeten loslaten. Maar na 3 uur heb ik het toch moeten opgeven en heb ik pijnstillers gevraagd. En gelukkig maar, want het duurde toch nog even voordat je zou komen. Jouw papa en ik zijn heel de dag en nacht bij elkaar gebleven. We hebben veel kunnen praten over jou en over wat er met ons gebeurde. Dat was erg mooi, ook al was het een moment dat gepaard gaat met veel verdriet. Er was ontzettend veel liefde daar in ons kamertje… Heel veel voor jou en ook voor elkaar. Jouw komst heeft ons nog meer doen beseffen hoe graag we elkaar zien en wat we aan elkaar hebben.

Vanaf het moment dat ik wist dat je niet meer beter zou worden, heb ik een soort rust over mij gekregen. Een gevoel van “ ik moet niet meer vechten met mezelf, mijn angsten en mijn gevoelens “die ik had rond jouw zwangerschap. Jouw papa had je 2 dagen geleden nog maar leren kennen en voor hem begon het rouwproces nog maar net. Ik had toen het gevoel dat het zo moest zijn. Omdat ik al veel verdriet had gehad voor het nieuws. Als mijn verdriet nu pas was gekomen, had jouw papa zijn verdriet opzij gezet om mij te steunen. En ik weet dat hij nadat we uit het ziekenhuis waren, zou gaan werken en vluchten met zijn verdriet in zijn werk. En nu kon ik er voor hem zijn en hebben we de tijd gekregen om dit bewust mee te maken en mocht zijn verdriet er ‘gewoon zijn’.

Je was perfect

Vrijdag 6 oktober 2017 om 10.33u ben je geboren. We wilden je nog niet onmiddellijk zien nadat je geboren was. We wisten niet goed wat ons te wachten stond en wilden eventjes de tijd nemen om ons voor te bereiden om jou nog een laatste keer te zien. Toen je geboren was, zeiden de gynaecoloog en de vroedvrouw tegen elkaar “Wat een mooi baby’tje!” Toen heb ik geweend van blijdschap. In principe maakte het niet uit hoe je eruit ziet, maar als we jou zouden zien, zouden we dat de rest van ons leven onthouden. En toen ik je zag was je perfect… Een klein, fijn, mooi meisje met alles erop en eraan. Alleen was alles héél klein. Wat waren we fier op jou! Ook al zouden we je nooit aan de wereld kunnen laten zien.

Terug in de ‘echte wereld’

Toen ik het ziekenhuis verliet ben ik beginnen wenen tot we halverwege waren op weg naar huis. In ons kamertje zat ik samen met jou en jouw papa in een veilig coconnetje en toen ik de deur van het ziekenhuis buiten stapte, kwam ik terug in de ‘echte wereld’. En die was hard… daar gaat het leven gewoon verder. Zwanger binnengaan en zonder iets naar buitengaan. Wat een leeg gevoel had ik toen…

De dagen daarna heb ik niet veel gehuild. Zelf vond ik dat best raar en ik voelde me ook schuldig omdat het leek alsof ik niets om jou had gegeven. Ook was ik bang dat ik jou na een tijdje zou vergeten. Het moeilijkste is dat ik rouw om iets wat ik fysiek nooit echt gekend heb. Ik heb geen echte herinneringen aan jouw stem, jouw zijn, jouw geur, jouw geluidjes, jouw eigen karaktertrekjes,… Hoe doe je dat? Rouwen om iemand die je fysiek niet echt gekend hebt???

Het verdriet werd weer tastbaar

De eerste keer dat ik het terug moeilijk had, was toen ik jouw foto’s, voetafdrukje en ‘paspoortje’ mocht gaan halen bij de vroedvrouwen. Nu had ik weer iets tastbaars van jou, iets waar ik steeds naar terug kan kijken en waardoor ik je zeker nooit ga vergeten. Ook al weet ik wel dat ik dat zonder al deze aandenkens ook niet zal doen. Maar jou terugzien op foto’s maakte jou en het verdriet weer tastbaar…

De eerste weken had ik ook niet de behoefte om naar buiten te gaan. Ik ging jouw broertje wel halen op school, maar bij het wachten aan de schoolpoort keek ik vooral naar de grond, zodat er mij zeker niemand zou aanspreken over wat er de voorbije dagen allemaal gebeurd was. Ik wilde wel naar buiten gaan voor jouw broertje en (half)zusje, omdat zij mij ook nodig hadden. En bij hen was er ook verdriet, om hun zusje met wie ze nooit zouden kunnen spelen. Voor hen is het moeilijk te vatten waar je nu bent. Maar voor de rest had ik niet de behoefte om met mensen te bellen, dat mensen langskwamen of om erover te praten met mensen die niet echt wisten of voelden wat we de afgelopen dagen hadden gevoeld en meegemaakt.

Slecht nieuws kwam ontzettend hard binnen

Het eerste slechte nieuws dat ik toen hoorde was van mijn grootvader. Ik heb een hechte band met hem en hij was erg hard gevallen en had veel pijn. Dat nieuws kwam ontzettend hard binnen. Veel harder dan slecht nieuws dat vroeger deed. Ik ben hem ook niet onmiddellijk gaan bezoeken. Niet omdat ik dat niet wou, maar omdat ik dat nog niet aankon. Iemand die ik ontzettend graag zie, fysiek ken en die veel pijn heeft. Dat kon ik echt nog niet aan. Anderhalve week later ben ik hem pas gaan bezoeken. Die dag kreeg ik ook te horen dat een nichtje van mij zwanger was, en de dag nadien kreeg ik te horen dat een collega zwanger was. Daarna heb ik het twee dagen erg moeilijk gehad. Ik wilde heel blij zijn voor hen, maar werd ook geconfronteerd met het feit dat zij een kindje zullen hebben dat ze wel zullen kunnen vastpakken, knuffelen, graag zien en fysiek leren kennen. En dat was allemaal wat te veel. De dagen nadien heb ik veel gehuild. Ik denk dat mijn rouwproces toen terug begonnen is. Het rouwproces dat ik bewust meemaakte omdat ik nu wist waarom ik aan het rouwen was.

Ik neem de pil om alles goed te laten herstellen

Ondertussen neem ik de pil. Ik moet die nemen om mijn baarmoederwand terug te laten helen. Ik heb nadien 2 curettages gehad omdat niet alles was losgekomen na jouw geboorte. Om dit terug goed te laten herstellen moet ik dus de pil nemen. Na jouw geboorte zijn ook mijn hormonen erg in de war geweest. Het was emotioneel ook niet altijd gemakkelijk omdat mijn gemoed zo hard schommelde. Toen de gynaecoloog zei dat ik terug de pil moest nemen was ik ook niet echt blij. Daardoor gaan mijn hormonen ook vaak met me aan de haal waardoor ik erg emotioneel kan zijn met momtenten, zonder dat ik dat zelf wil…

Ik voel me boos

Gisteren was ik voor een bloedonderzoek bij mijn huisarts. Hij vroeg:” En hoe gaat het nu met jou, psychisch bedoel ik dan?” “BOOS”, zei ik met 1 woord. Ja, zo voel ik mij nu, heel boos. Boos om het feit dat ik jou veel te vroeg heb moeten loslaten, zonder dat ik jou veel heb kunnen vastpakken, leren kennen, knuffelen, graag zien, … Boos om iets wat nooit niet meer terug zal komen.

Ook boos omdat het precies lijkt alsof iedereen rondom mij zwanger is en ik normaal ook bijna 6 maanden zwanger zou zijn geweest. Drie vrienden van jouw papa worden binnenkort ook papa. In januari, februari en april.  Jij zou op 16 maart 2018 ook in dat rijtje hebben aangesloten. Maar dat zal nu het geval niet meer zijn. Je zal niet samen met hen in de klas zitten, of samen met hen kunnen spelen,… En daar worden we binnenkort weer mee geconfronteerd.

Hoe kan ik dit ooit een plaatsje geven?

Mijn huisarts zegt dat het boos zijn bij het rouwproces hoort en dat ik stilletjes aan alles een plaatsje zal kunnen geven. Ik vind het erg moeilijk om te rouwen, verdriet te hebben, boos te zijn, om iets wat je nooit echt hebt gekend. En ik vraag me soms af hoe ik dit ooit een plaatsje ga kunnen geven?

Nu ben ik in een periode dat ik eventjes boos mag zijn maar dat gaat ook wel weer over, daar ben ik zeker van.