Wat mama worden met je doet
Kun je als mama falen?
Nooit nog een dag zonder zorgen, maar hopelijk ook nooit nog een dag zonder glimlach. Voor hun eerste lachje, hun eerste hapje, hun eerste stapje, hun eerste woordje, hun eerste schooldag, …
Verder dan dat kan ik door de jeugdige leeftijd van mijn twee meisjes nog niet kijken, maar het staat al vast dat deze mama ook bij het eerste rapport, eerste diploma, eerste hobby, eerste liefje … waterlanders bij de vleet zal hebben.
Maar tegelijkertijd slaat er me bij elk van die mooie momenten ook een enorme angst om het hart. Wat als… wat als ik ooit faal als mama? Dat er zich gebeurtenissen voordoen in mijn of hun leven waardoor ik niet de mama kan zijn die ik wil zijn? Eén troost heb ik al: iedere mama vult het mama-zijn in op haar eigen manier.
Als het grootste kindje het uithangt...
Als mijn oudste dochter het eens uithangt (en geloof me vrij, tegenwoordig heeft ze voor dat soort zaken 10 op 10), dan transformeer ik soms in een totaal ander mens. Een mens à la 'als je die in het openbaar tegen haar kinderen bezig ziet, denk je dat ze problemen heeft'. En daar kan ik serieus van afzien. Hoewel dochterlief momenteel een kordate aanpak nodig heeft, kan ik me soms zo schuldig voelen als ze ’s avonds lief in haar bedje ligt. Soms nog snikkend, omdat ze een uur eerder ruzie heeft gekregen omdat ze voor de 97ste keer aan de trap stond omdat ze dorst of honger had. Of omdat ze moest plassen. Of omdat ze te warm of te koud had. Of omdat ze een tuut kwijt was (neen, niet de blauwe, de groene. Neen, niet die met het beertje, die met het konijntje). Of omdat ze pijn had. Onzichtbare pijn. Aan haar vinger. En omdat daar toch wel heel dringend een plakker op moest.
Als ik dan zo ’s avonds even diep ademhaal en rustig ga zitten (enfin, rustig, de kleinste heeft dan toevallig net honger, aangezien ik net 2 uur op en af naar boven heb liggen lopen om de oudste in slaap te krijgen), stel ik me weleens de vraag: heb ik het wel juist aangepakt? Ben ik mijn zelfbeheersing niet kwijtgeraakt? Wat gaat er door dat kleine meisje heen als mama het op een brullen zet?
Er bestaan geen regels
Kinderen kunnen ook zo lief en wreed tegelijk zijn. Onlangs flapte het eruit 'Mama, jij bent niet lief voor mij.' Slik. Ik? Niet lief? Ze is nog geen 3, ze meent het niet. Of wel?
En enkele dagen later: 'Mama, nu ben je blij, want ik bent flink hé. Ik heb flink gegeet en flink geslaapt.' Smelt. En slik. Ben ik dan echt zo boos als ik boos ben?
En toch, ze mag de meest gemene streken uithalen, toch kan ik het niet laten om als ik in de winkel sta, te kijken of ik voor haar iets kan meebrengen. Alleen al maar om haar snoetje te zien als ik thuiskom en haar te horen zeggen 'mama, jij hebt cadeautje gekoopt voor mij!'
De jongste is net geen maand oud. Tot zover is het een bloem van een baby. Slapen, eten, luiers vullen en ja hoor, sinds een dag of 2 af en toe een lachje. Yes! Ik doe het goed. Ze lacht naar mij! Of zoals de oudste het zo lief zegt 'mama, ze lacht jou.' En dan besef ik het: de oudste is ooit ook zo klein geweest. Nog niet zo lang geleden. En ze lachte ook. De kleinste wordt ook ooit 2. Slik. Misschien toch mijn Mega Mindypak van onder het stof halen?
Alleszins… Er bestaan volgens mij geen regels. Geen juist of fout. Alleen maar verschillende kindjes. Verschillende mama’s en papa’s. Verschillende soorten opvoeding. 'Wear whatever you like, as long as it suits you and it’s positive.'
