Ze mag alles worden, maar...
Opvoeden is loslaten
Als ik diep in mezelf graaf, moet ik toegeven dat ik haar liever schrijfster dan boekhoudster zie worden. Liever idealistische dokter dan materialistische marketingmanager. En, in de meer nabije toekomst, liever fan van Kapitein Winokio dan van Mega Mindy. Liever gek op van dat verantwoorde houten speelgoed dan op plastic Hello Kitty-rommel.
Fout. Ik weet het. Opvoeden is loslaten, loskomen van de eigen verwachtingen. Ik weet het. Maar: hoe verleidelijk is het om te dromen dat dat kleine wezentje dat daar ligt te snurken in haar park opgroeit tot een betere versie van jezelf? Heel erg.
Maar dan is er Polly zelf natuurlijk
Ik ben lang niet de enige die in de val trapt. Op haar volle 58 cm en 4,9 kg projecteren ook oma's en opa's, tantes en meters nu al hun wensen en verlangens.
Oma ziet haar liefst een 'meisje-meisje' worden dat ze wekelijks kan meetronen op schier oneindige shoppingdates.
Opa hoopt dat zijn droom een instrument te bespelen eindelijk vervuld raakt via zijn nageslacht. En tante wenst stiekem dat ze het goed zal kunnen vinden met haar één jaar oudere neefje - opdat de sterke familiebanden gehandhaafd blijven.
En Polly? Zij slaapt voort. Onwetend welke grote verwachtingen op haar schoudertjes rusten. Hopelijk zet ze ons op een dag allemaal een hak. En wordt ze helemaal zichzelf.
Sarah
