Zijn wij nu echt de enige met een onmogelijke 2,5 jarige?
Waarom ben je zo boos?
Oma die uit liefde in de auto haar sjaal los knoopt bijvoorbeeld. Dat lachen we eens weg. Maar onze dagen lijken wel een aaneenschakeling van zulke kleine akkefietjes. Verschrikkelijk vermoeiend, want we zijn precies de hele tijd aan het vechten met ons kind.
Ik vraag haar altijd: 'Waarom ben je zo boos?' en dan kijkt ze me vragend aan met haar grote blauwe ogen. Ik denk - of nee ik hoop - dat ze het zelf niet weet. Dat wij niks verkeerd doen. Af en toe gaat het prima: dan speelt ze flink, eet ze goed en gaat ze gewillig slapen.
Doorspoelen deze fase please
En nee het is ons niet te veel. Maar ik begrijp alleen niet zo goed waarom ik er zo weinig over lees. Waarom het lijkt of die andere ouders dat zo makkelijk verteren: de woedebuien, het verdriet, het gevecht.
Bij ons hakt het er regelmatig toch hard in en ik merk ook dat het voor spanningen zorgt. Dus deze 'fase' wil ik in het belang van ons gezin maar al te graag doorspoelen. Zelfs een heel klein beetje meer rust zou al welkom zijn. Niet alleen voor ons, maar zeker ook voor haar.
