Zussen op kamp: van superstom naar superdemax

Vorige week deden de twee girls hier een kampje rond het thema Superhelden. Ze deden het samen, maar zaten in aparte groepjes. En dat bleek, ondanks serieus voorafgaandelijk gemor van de oudste (want wie gaat er nu met zijn babyzus op kamp?) een gouden formule te zijn, voor allebei…

Eerste kampervaring was een ramp

Ik hield van tevoren mijn hart een beetje vast, en blijkbaar is dat geen slechte houding: als je van het ergste scenario uitgaat en het grootste drama verwacht, dan kan het alleen maar meevallen. 

Een paar jaar geleden had ik de oudste dochter namelijk naar hetzelfde kamp gestuurd. Ze was net geen 3 jaar, maar ze sliep niet meer overdag. Daardoor dacht ik dat ze dat wel zou aankunnen, maar niets bleek minder waar. Mijn oudste heeft een superklein hartje en houdt niet van grote groepen, dus het bleek niet mijn beste zet te zijn. Het optreden op het einde van de kampweek was een echte nachtmerrie: ze zag nog maar mijn gezicht en de tranen rolden al over haar wangen.

For the record: ze was de enige die niet had meegedaan met het optreden. 

Het geheugen van een olifant

Intussen zijn we meer dan drie jaar verder en dacht ik: ze zal het intussen wel vergeten zijn. Maar het geheugen van een kind heeft soms een beetje weg van dat van een olifant: de dingen die belangrijk genoeg zijn of een zware indruk hebben nagelaten, zullen ze nooit vergeten. Zo ook in dit geval.

Toen ik haar eind juni zachtjes meldde dat ze twee kampjes samen mochten doen, waarvan één met haar beste vriendinnetje en één met haar zusje alleen, brak een grijze donderwolk boven haar hoofd (en dat van mij) los.

‘Ma-maaaa, toch niet met Ava alleen zeker? Zo stom! Ava is nog een baby! (voor de duidelijkheid: het kind is drie-en-een-half jaar, zal altijd mijn kleinste baby blijven, maar gaat toch volgend jaar al naar het eerste kleuterklasje en telt voor tien)’

De genaamde zat naast haar, maar keek, zoals altijd, lekker chill voor zich uit. Wist zij veel waar het over ging en waarom haar grote zus ineens een drama aan het maken was. ‘Ik wil een koekje’, was haar enige reactie.
 

Een klein wonder

Er waren, dacht ik na die uitbarsting in juni, twee scenario’s mogelijk: ofwel zou ze volharden in de boosheid en elke kampdag al huilend en sobbend vertrekken. Ofwel zou er een klein wonder gebeuren. Ik probeerde last minute nog een paar vriendinnetjes te mobiliseren om mee op kamp te gaan, zodat ze niet alleen met haar kleine pruts van een zus op kamp moest, maar geen van de oude bekenden kon gaan. Dus was het verdict gemaakt.  Het moest maar zo gaan. Met zijn tweetjes. Of ze nu wou of niet.
 

Op dag vier van het kampje kon ik gelukkig vaststellen dat het tweede scenario zich voordeed. Er was namelijk een klein wonder gebeurd: Ava.

Yep, that’s right, dankzij haar ‘baby’zus kon de oudste zich wat ontspannen tussendoor. Ava was haar kleine, veilige haven waarnaar ze kon terugkeren. En al die andere kindjes? Die vonden ze samen stom. Het ging nog met ups & downs bij de oudste, want ze blijft overgevoelig. Maar het ging wel, en het ging steeds beter.

Ik was megafier op alle twee. Ook toen de kampleidster opmerkte: ‘Straf eigenlijk, hoe verschillend ze zijn… En toch krijgen ze dezelfde opvoeding.’

Ik stond erbij en kon alleen maar beamen. 

Aan mijn ene hand hield ik mijn lieve oudste dochter vast, die met een aftastende blik aan het meeluisteren was, op haar hoede. Altijd wil ze zo hard haar best doen, waardoor ze van tevoren al begint te twijfelen of ze het wel goed zal doen.

En aan mijn andere hand sprong de kleinste heen en weer, terwijl ze volop de clown aan het uithangen was.

Soms kan het zo botsen tussen die twee, maar als puntje bij paaltje komt, zijn ze twee handen op één buik... En hoeveel ze ook op mij en mijn man mogen lijken, toch hebben ze al alle twee zo veel eigenheid en karakter...

For the record: Emma deed het optreden dit keer wel mee, vol overtuiging, en ze deed dat supergoed, zoals alleen een SuperEmma dat kan.

En Ava? Ze was de enige die niet heeft meegedaan met optreden. Niet dat zij bang was, ho maar. Ze zag er gewoon totaal het nut niet van in. Want waarom zou ze zich in hemelsnaam zo staan moe maken? Dus bleef ze gewoon zichzelf: SuperAva.