Gisteren gingen we met het hele gezin een dagje naar Nederland, want Marcel moest naar een klant, en dan maken we daar graag ineens een leuke uitstap van. In de buurt van de klant was een grote binnenspeeltuin, en daar had vooral het jongste deel van mijn kroost bijzonder veel zin in. Het plan was om er te blijven terwijl Marcel zijn werk bij de klant deed, echt een topidee.
Een van de voordelen van thuisonderwijs is dat je uitstapjes kunt doen wanneer het heerlijk rustig is. Naar het bos, de bieb of een museum is een hele andere ervaring op een doordeweekse dag dan in het weekend. En ook in een (binnen)speeltuin is er op een paar peuters na geen kat tijdens schooltijd, heerlijk is dat.
Een van de nadelen van thuisonderwijs is dat we er niet altijd goed bij stilstaan wanneer schoolkinderen vrij zijn. En gisteren was het woensdag. En dus in de namiddag geen school. Waar ik dus pas aan dacht toen we er bijna waren.
Mijn hoop dat het nog wel mee zou vallen, vervloog meteen toen ik de rij aan de kassa zag, die snel groeide, want de speeltuin zat bomvol en er mocht pas iemand naar binnen als er ook iemand vertrok. We moesten dus wachten tot er een plakkerige tafel vrij was, waar ik dan gezellig kon zitten terwijl mijn kinderen zich uitleefden. En dat deden alle andere kinderen daar ook, elk op hun eigen manier. Er waren kinderen die schreeuwden, kinderen die gilden, kinderen die krijsten en kinderen die huilden.
Er waren ook medewerkers, die met schelle stem omriepen dat er kinderen waren die hun ouders zochten, ouders die hun kinderen zochten en dat het verdorie niet de bedoeling was dat kinderen ouder dan drie jaar in de peuterzone speelden en dat ouders daar op moesten letten, hoor. En ook verschillende keren in de loop van de namiddag dat de bestelde Fanta en het mandarijntje klaar lagen aan de bar om opgehaald te worden door nummer 31. Die blijkbaar geen honger en dorst meer had. Er speelde ook muziek, Frans Bauer en zo. Dat moest er nog bijkomen, zeg.
Enfin ja, de akoestiek was er niet top, en het lawaai bij tijden echt oorverdovend. Ik zag mijn kinderen passeren in de speeltuin, alle drie met hun handen over hun oren. Gevoelig, weet je wel.
Ik zag ook een baby over de tapis plein kruipen, om er dan met de pincetgreep een kruimel uit te plukken en in zijn mond te steken. Twee keer.
Leon kwam langs en zei ‘nooit meer’, en ik kon hem alleen maar gelijk geven, zeker na de toiletten te hebben bezocht, met hun plakkerige klinken en zeiknatte vloer, waar veel kinderen gewoon met hun sokken door dabberden alsof het niets was.
Maar goed, vandaag zijn we een rustig dagje thuis, wat weer des te meer geapprecieerd wordt. Nu even tijd maken om de schoolvakanties in mijn agenda te noteren …
