'Ons dochtertje heeft het Phelan Mc Dermid syndroom. Ik schreef onderstaand tekstje voor haar, misschien kan het de moeite zijn voor mama’s die ook een kindje met een beperking hebben.'
Keppetje, molletje,
Soms leef je zo in je eigen wereld, je eigen holletje.
Je bent wie je bent, geen remmen en altijd spontaan.
Tegelijk zeggen we zo vaak:
Zusje, het mag, als het kan hé, ook iets kalmer aan.
Op zondag om 6u30 te voet om een koffiekoek...
Knuffelen met de bakker, de mensen achter ons in de rij
ook meteen heel erg wakker.
Je staat er, je bent helemaal jezelf. Dat siert je wel.
Mijn kleine, liefste, mooiste rebel.
Je bent 5 jaar oud, en het mooiste meisje op aard.
Verdorie, je was zoveel meer rust in jouw kopje waard.
Kadetje toch, ik wou dat je iets meer handleiding had.
Ik begrijp je niet altijd goed, verlies ook vaak mijn geduld en mijn lach.
Ik hoop dat je weet dat je voor alles toch bij mij terechtkomen mag.
Chromosomen, een interessant fenomeen...
maar verdorie toch...
ik geraak er niet altijd vrolijk meer omheen.
Meisje mooi, supersterk en toch nog klein en fijn,
jij zult altijd ons uniek dingske zijn.
