Jouw mama: vandaag, morgen en altijd

Jouw mama, die er altijd was voor jou, moest opeens weg naar het ziekenhuis: er zat een abces in de keel en dat moest er zo snel mogelijk uit. Een uurtje had ik. Eén uur om mijn valies te maken. En jouw valies. Want jij moest naar moeke en vake.

Ik had je ’s morgens nietsvermoedend afgezet in de crèche. Geen idee dat ik je niet zou kunnen ophalen.

Ik was bang

Grote tranen rolden woensdagnamiddag over mijn wang. “Ik heb een zoontje van 2 jaar en 3 maand,” zei ik tegen de verpleegsters die baxters en andere medicijnen kwamen brengen. Eén van hen knikte naar mij. Ze had zelf een dochtertje van 4. Ze snapte mijn tranen. “Het is een routineoperatie”.

Dat werd mijn mantra. Maar het was nog altijd een operatie. Met volledige verdoving. Nog nooit meegemaakt. De enige operatie die ik ooit meemaakte was de onverwachte keizersnede, maar dat was met een epidurale verdoving. Ja, ik was toen wat zenuwachtig, maar ik wist dat alles in orde zou komen en dat het nodig was voor jou.

Nu was ik bang. Bang voor jou. Wat als ik er niet meer zou zijn. Wat als jij zonder mama verder zou moeten? Zou je kwaad zijn, omdat je mama je alleen liet? Zou je je nog die madam herinneren met wie je kon gieren van het lachen als ze je kietelde of als je een scheetje liet? Zou je nog weten dat iemand je iedere avond toefluisterde “ik hou van jou”?

Voorbereiding

Het werd een lange nacht en het leek eeuwig te duren tot de operatie kwam. Hoe kon ik ervoor zorgen dat je altijd zou weten dat je alles was voor jouw mama, haar wereld? Ik keek naar mijn gsm: een filmpje maken misschien? Maar het abces en de angst maakten spreken bijna onmogelijk. Zo mocht je me niet herinneren...

Uiteindelijk kriebelde ik op de achterzijde van een blaadje:

“Liefste Tristan,

Weet dat mama van je houdt – vandaag, morgen, altijd.

Mijn liefste schat.

Liefs,

mama"

Het briefje stak ik vooraan in mijn agenda: iemand zou het daar wel vinden en geven aan hem als hij wat ouder was.

Het eerste en het laatste

Liefste Tristan,

Jouw naam was het laatste wat door mijn hoofd ging toen de verdoving begon te werken. En jouw naam was het eerste wat in me opkwam toen ik wakker werd. De tranen rolden over mijn wang, niet omdat de operatie achter de rug was, maar omdat jouw mama er nog was voor jou.

Zonet heb je je eerste bezoekje gebracht. Je keek me wat raar aan en vond die draden in mijn arm maar niets. Mijn ziekenhuisbed viel wel in de smaak, of toch zeker de knopjes aan het bed. Je leek me niet gemist te hebben. De filmpjes op mijn gsm boeiden je wel. En toen moest je terug mee met moeke en vake. Je gaf me een grote zoen en keek nogmaals naar de draden in mijn arm. Je leek opeens wat ongerust. Vake en moeke namen elk een handje vast en je vertrok. Zonder mama. Tot op het einde van de gang bleef je je omdraaien en zwaaien.

Je snapte het niet, mama kwam niet mee.

Ons verhaal

Ooit had ik het idee regelmatig een brief naar jou te sturen, maar ik stelde het altijd uit. Nu zijn er opeens twee. Deze brief en het kleine briefje met mijn krabbeltjes. Ze zullen beiden in de Tristandoos een plaatsje krijgen. Je weet wel: die doos met jouw eerste papflesje, eerste sokjes, eerste kunstwerkje en alle andere kleine hebbedingetjes die ons verhaal vertellen.

Liefste Tristan, 

Nog enkele daagjes, mijn schat, en dan zijn we opnieuw samen.

Liefs,

Jouw mama

Vandaag, morgen, altijd.

- Veroniek