Mama moet eventjes een paar dingen kwijt...
Als mama aan het praten is met iemand anders, dan…
Wil dat niet zeggen dat jullie ook moeten beginnen praten… Meestal wil dat dan net het omgekeerde zeggen, namelijk dat jullie jullie kleine lieve snaveltjes moeten houden. Ik zeg zomaar iets. En dus niét dat jullie zo luid en zo veel mogelijk erdoor moeten kwebbelen… En als ik er dan een opmerking van maak, wil dat ook niet zeggen dat jullie dan heel eigenwijs en erg overtuigd van jullie gelijk moeten antwoorden dat mama ook een kwebbelkous is… Oké, jullie hebben 100 procent gelijk, maar dat betekent dus niét dat jullie tussen mijn gekwebbel moeten zitten wauwelen...
Als mama thuis is, dan…
wil dat niet zeggen dat mama constant, voortdurend, wanneer jullie maar willen, naar jullie alomtegenwoordige, overigens erg schattige, maar toch bij tijden ook vermoeiende getetter of geruzie wil luisteren. Mama is niet altijd beschikbaar. Punt. Mama houdt wel heel veel van jullie. Maar ze wil ook gewoon heel soms eens wat rust aan haar hoofd. En als ze dat dan zegt, dan meent ze dat dus eigenlijk ook wel…
Als één van jullie roept dat ze onmiddellijk, als in NU iets moet hebben, dan…
wil dat niet zeggen dat dat instant zal kunnen gebeuren. Het leven zit zo niet in elkaar. Mama heeft géén vier handen. Of acht, dat zou soms nog gemakkelijker zijn… Ik snap wel dat in jullie kleine malle hoofdjes het concept ‘tijd’ nog één groot vraagteken is. Ergens begrijp ik dat echt. Maar toch, vriendjes, denk eens een beetje mee met mama: 5 minuutjes moeten wachten is écht niet lang. Wat zeg ik: het is zelfs belachelijk kort. Dus in het vervolg: toch effe zelf ook eens tot 10 leren tellen? :-)
Als mama jullie aanspreekt met jullie achternaam, dan…
Betekent dat over het algemeen niet veel goeds… Dat is het teken dat we in level 2 zitten. Als mama daarna een beetje begint te roepen, dan bereiken we level 3. Dàt daar, op exact dat eigenste moment, is het tijd om een beetje te gaan dimmen. Dat betekent dus echt niét dat jullie dan nog een stapje verder moeten gaan. Maar meestal doen jullie dat dus wel, om de een of andere vreemde reden. Waardoor we onherroepelijk op level 4 aanbelanden… En mama jullie begint te benoemen als ‘mens!’. Wat jullie in theorie natuurlijk ook wel zijn, maar deze ‘mens’ wil je toch niet te veel naar je hoofdje geslingerd krijgen.
Eigenlijk is het allemaal niet zo moeilijk...
Het is maar dat jullie het weten. Eigenlijk is het allemaal zo moeilijk niet. Ik weet dat jullie niet met een handleiding komen. Maar ik wel, en ze is echt niet zo ingewikkeld hoor.
Voor het overige erg veel lieve groetjes en smakjes,
Mam
PS: Maar jullie zijn wel twee schatjes. Echt wel.
