‘Nee, ik wil geen gratis opvang zijn voor mijn nichtje!’

Ik ben veertig, werk als boekhouder in mijn vaders bedrijf en heb bewust geen kinderen. Mijn zus is twee jaar jonger en werkt voor de gemeente. Haar man werkt ook voor mijn vader, maar dan buiten, op de werf. Vorige week kwam mijn schoonbroer onaangekondigd mijn kantoor binnengewandeld met hun vijfjarige dochter. ‘Kun je haar even opvangen vanmiddag?’ vroeg hij. Tuurlijk, dacht ik. Voor één keer? Geen probleem.

Maar toen kwam hij ook dinsdag. En woensdag. En donderdag. En op vrijdag kreeg ik doodleuk de vraag: ‘Is het oké als jij haar voortaan elke schooldag na school opvangt?’
Wacht… pardon?

Het probleem is niet dat ik haar niet wíl helpen

Laat me duidelijk zijn: ik hou van mijn nichtje. Ze is een heerlijk kind en ik vind het fijn om tijd met haar door te brengen. Maar ik ben aan het werk. Mijn bureau is geen opvang. En hoewel mijn vader (die de baas is) het blijkbaar allemaal wel prima vindt, voelt het voor mij gewoon niet oké.

Het ergste? Er werd gewoon van uitgegaan dat ik dat wel zou doen. Zonder overleg, zonder rekening te houden met mijn werk of mijn wensen. Gewoon: ‘Jij hebt geen kinderen, jij kunt dit wel.’

En ja, ik voel me schuldig. Want… familie. Want… oudste zus. Want… zo gaat dat toch? Maar ergens wist ik: als ik nu niet duidelijk ben, blijf ik dit doen tegen mijn zin. En daar wordt niemand beter van. Ikzelf niet, en mijn nichtje al helemaal niet.

De reactie? Drama, uiteraard

Toen ik mijn schoonbroer vertelde dat ik dat niet wilde doen, ging hij recht naar mijn vader om te klagen. ‘Dan moet ík voortaan eerder stoppen met werken!’ riep hij verontwaardigd. Alsof ik de situatie had gecreëerd. Alsof het mijn schuld was dat zij geen opvang hadden geregeld.

Voor de duidelijkheid: er is in de buurt heus wel naschoolse opvang beschikbaar. Het is niet gigantisch duur, zeker niet voor werkende ouders. Maar blijkbaar was de gratis optie (ik dus!) toch aantrekkelijker.

De oplossing: een compromis

Uiteindelijk heeft mijn vader ingegrepen. Hij begreep dat ik het niet zomaar prima vond en stelde een compromis voor. Ik vang mijn nichtje een paar dagen per week op bij mijn vader thuis (dus niet op mijn werkplek!), en de andere dagen regelt mijn schoonbroer het zelf. Als dat betekent dat hij eerder moet stoppen en loon verliest, dan is dat zo. Mijn salaris blijft onaangetast – en voor de extra tijd die ik moet werken om de uren te compenseren, krijg ik ook extra betaald.

Er kwamen ondertussen ook dingen aan het licht in de relatie tussen mijn zus en haar man die verklaren waarom dit allemaal zo gelopen is (details die ik liever privé houd). Maar ze maakten me nog meer vastberaden om er te zijn voor mijn zus, op een manier die ook voor mij haalbaar is.

Dus, ben ik een monsterlijke tante?

Of ben ik gewoon een mens met grenzen? Soms lijkt het alsof je geen grenzen mag stellen binnen een gezin. Alsof liefde voor je familie betekent dat je jezelf automatisch opoffert. Maar dat is niet gezond. Niet voor jou, niet voor hen. Ik ben blij dat ik eens ‘nee’ heb gezegd. En ik ben blij met het compromis dat we nu hebben. Mijn nichtje een paar keer per week opvangen voelt voor mij nu wél goed, omdat het besproken is, gepland, en in balans.

Oh, en mijn schoonbroer? Die mag het lekker zelf uitzoeken. 

BRON: Reddit