Ik weet dat je zoveel zin had in de uitstap met de klas. Het stond al een week op je picto-kalender. Samen aftellen. Samen je tas maken, uitleggen wat je daar ging doen. Een paar keer verteld dat de bus van de uitstap misschien niet blauw ging zijn zoals de twee keren ervoor. Maar nee, die ging echt wel blauw zijn hoor, mama.
Verteld dat je daar je fruit, boterhammen, en koek ging eten en dus niet op school. Om een crisis na de uitstap voor dat stuk te vermijden. (Want eten van je koek doe je toch normaal op school??) Besproken naast wie je ging zitten in de bus. Foto’s laten zien. Afgewogen samen of je jouw koptelefoon wel of niet wilde meenemen. Dat je even moest rijden om er te geraken. Sinds jij ook jouw diagnose hebt, probeer ik nog extra zoveel mogelijk te voorspellen.
Dat je het daar super leuk vond tussen de dieren. Toch ook wel spannend, die grote dieren, onvoorspelbaar rond jou, eten uit jouw hand. De opbouw van spanning.
En dan ’s avonds: “Je had gelijk mama, de bus was niet blauw. En ik ben niet boos geworden.”
De ontlading … Heel veel wenen, heel snel boos, ontroostbaar. De ontlading van de dag. Slecht slapen. De dag erna nog wenen. Niet willen rusten. Niet weten wat te willen. Niet willen eten.
Het feestje waar je de dag erna naar uitkeek, hard wenen “ik wil niet, altijd daar die feestjes, te druk, te veel kinderen en te veel muziek”. Samen bespreken dat het echt niet moet en dat het ok is. Om heel hard terug te wenen: “Ik wil alles meedoen, ik wil ernaartoe.” Het dilemma van mijn kind en dus ook van mij als mama: hem toch of niet laten gaan. Een stuk laten meedoen. Pokerface. Hij vond het heel fijn en leuk. Niets aan hem te zien ter plaatse.
Vanavond kwamen de woorden: “De school is niet meer zo leuk. Te druk, te veel kindjes op de speelplaats.” Hij lijkt er wel gelukkig en ik denk ook dat hij graag gaat ...
Nu hij ouder wordt en het wel mooi kan verwoorden, breekt mijn hart in 1.000 stukjes vandaag. Dingen die voor een kind toch allemaal zo leuk kunnen zijn, een dilemma voor hem. Zo veel moeite om alles te verwerken in dat kopje. De hele tijd ….
En dat weten we, de theorie, we proberen dieper te graven onder de ijsberg om te zoeken wat er in hem omgaat en niet alleen naar zijn gedrag te kijken. Elke keer weer zoeken en proberen te lezen ... Na tal van opleidingen over ASS (het is dan ook ons derde kind met zelfde diagnose), dagdagelijks mee te maken, van dit deel ook mijn job gemaakt en dagelijks met zulke kinderen te werken.
En toch is het heel confronterend. Want je wil hen behoeden, en helpen. En dat lukt niet altijd.
En ik weet het, ze zullen er wel geraken op hun manier. En ze zijn veel meer dan hun ASS. Maar vandaag heeft mijn moederhart het even heel moeilijk. Want ook ik als mama zie niet alles wat er in hun hoofdje omgaat. En ik probeer telkens te lezen wat er zou kunnen zijn. En dat lukt niet altijd.
I wouldn't change my children for the world, but I would change the world for my children.
Caroline, mama van Nathan (12), Maélyne (10) en Cyril (4)
