Hoe de diagnose ADHD niet enkel voor je kind een pittige “stempel” is

Bij het ene gezin gaat de wandeling gemoedelijk, met hier een daar misschien een klein zijweggetje, maar gestaag naar boven, met zicht op de top van de berg en een fantastisch open verzicht, met hier en daar een witte wolk.

Voor ons werd het twee jaar geleden heel duidelijk dat wij niet een “gewone” bergwandeling zouden maken. Het lijkt soms eerder op een survival trektocht. Eentje waarbij het hoogteverschil voor alle gezinsleden te groot is, waardoor sommige een stapje terug naar beneden moeten doen of blijven wachten tot iedereen weer bij is. 

Het is ons heel duidelijk geworden in de afgelopen twee jaar dat de “hoofdweg” naar boven niet de onze is. Wij moeten gebruikmaken van heel veel zijpaadjes, stilstaan, terugkeren, een ander zijpaadje proberen, toch even mogen proeven van de “gewone hoofdweg”, om dan kei hard te moeten voelen dat die weg niet voor ons is weggelegd. 

Voor mij is de uitleg van de berg en de hoofdweg die ik gebruik een metafoor voor hoe het eraan toe gaat in het hoofd van een meisje met ADHD. Mee willen met “de grote meute”, passen in het verwachtingspatroon van de maatschappij, kunnen volgen met de ratrace, eigenlijk vooral “erbij horen”. 

Maar... hoe hard zij ook probeert, hoe hard wij ook proberen te ondersteunen en sturen waar nodig, de hardheid van de maatschappij is een onverbiddelijk, onontkoombaar iets...

Naar de buitenwereld toe zal je haar teleurstelling, verdriet en onbegrip heel weinig opmerken, maar thuis, in de veilige cocon van “thuis”, stroomt het er soms zo hard uit.

Alsof alle zijpaadjes de hoofdweg volledig overstromen en we weer met zijn allen terug aan de voet van de berg staan. 

Om dan, na veel troosten, knuffels, liefde, genegenheid en volharding weer op te staan, neus in de lucht en terug volle moed aan de wandeling naar boven starten, goed wetende dat “de hoofdweg” nooit “onze weg” zal worden. 

Mijn allerliefste meisjes, mijn mooiste Nore, Nell en Noéh. 

Weet dat papa en mama jullie altijd zullen volgen, via alle kleine zijpaadjes, alle richtingen, of het nu naar boven, beneden of opzij is. Onthoud dat we jullie altijd zullen steunen, dragen, sturen. Wat er ook komt. 

Weet vooral dat jullie de allerbelangrijkste “hoofdweg” zijn in ons leven!

Voor altijd.

Liefs mama

Nathalie Van Poucke