Hoe mijn dagelijks ijsje zorgde voor een ijzige relatie met mijn schoonzus

Ken je dat gevoel na een lange dag waarop je gewoon even iets kleins voor jezelf wil? Niet groots, geen wellnessweekend of prosecco-ontbijt – maar gewoon, iets kleins. Voor mij is dat... een ijsje. Elke avond. Een kleine ijslolly met ijs en een krokant laagje chocolade. Geen emmers Ben & Jerry’s, geen guilty pleasure binge, gewoon een klein momentje voor mezelf. Ik doe dat al jaren, en sinds mijn dochtertje een half jaar geleden geboren is, geniet ik er nog eens zo hard van. Maar toen mijn broer, schoonzus en hun dochtertje tijdelijk bij ons kwamen logeren, werd mijn dagelijkse ijsje plots onderwerp van discussie.

‘Zou je alsjeblieft kunnen stoppen met ijs eten?’

Op een avond kwam mijn schoonzus naar me toe met de vraag of ik kon stoppen met ijs eten als mijn nichtje erbij was. Haar reden? ‘Ze vraagt nu steeds waarom zij geen ijsje mag. Ik heb haar verteld dat ijs een soms-eten is, en die uitleg werkt nu natuurlijk niet meer.’

Tja, dat snap ik op zich wel. Kinderen zien alles. Maar hé, het is míjn huis, míjn routine, en ík ben volwassen. Ik stelde een compromis voor: ik zou wachten tot hun dochter in bed lag. Probleem opgelost, dacht ik. Helaas…

De ijsdetective van drie jaar oud

Want natuurlijk stond ze een halfuur later gewoon in de keuken: ‘Wat eet jij?’ Jep, betrapt. En ik snap het ook wel. Kinderen ruiken lekkers van kilometers afstand. Mijn schoonzus was not amused. ‘Moet je echt elke dag ijs eten?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. 

Ik bleef rustig en zei: ‘Nee, maar jij hoeft ook geen wijntje elke avond.’ Ai. Niet de meest diplomatieke zet, zo bleek. Ze zuchtte, fronste, en sindsdien hangt er een wat ijzige sfeer (pun intended).

Mijn broer vroeg nog of ik niet gewoon even kon stoppen, puur om de vrede te bewaren. Maar eerlijk? Ik wil m’n ijsje. Het is geen statement, geen passief-agressieve actie – het is gewoon een klein pleziertje in de chaos van alledag.

Kleine traktatie, grote discussie

Ouders willen allemaal het beste voor hun kind, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar soms botsen opvoedingsstijlen, zeker als je tijdelijk samenwoont. Moet ik mijn gewoontes aanpassen aan hun regels? Of mogen volwassen mensen ook gewoon genieten van een ijsje zonder zich schuldig te voelen?

Voor mij is het antwoord duidelijk. Mijn ijsje is mijn selfcare. En soms is dat net wat je nodig hebt, zelfs (of juist) als er kleine kijkers in de buurt zijn.

BRON: vrij vertaald naar REDDIT