Hoe vertel je aan je kinderen dat hun mama er binnenkort niet meer zal zijn?

'Bijna twee jaar geleden kreeg mijn vrouw de harde diagnose dat ze een hersentumor had. Onze wereld stortte in, maar we klampten ons vast aan wat de dokters ons zeiden: ‘De overlevingskansen zijn uitstekend.’ En dus vertelden we dat ook zo aan onze kinderen. 

We bleven hoop koesteren. Tot die hoop drie weken geleden genadeloos aan diggelen werd geslagen. Want toen bleek dat ze niet alleen de pech had om een zeldzame vorm van hersenkanker te krijgen, maar dat ze ook nog eens tot het kleine groepje behoorde dat die kanker niet zou overleven. 

We zijn zo naïef geweest. We geloofden echt dat alles goed zou komen, dat ze zeker zou genezen. Daar waren we zó van overtuigd, dat we nooit hebben stilgestaan bij wat er kon gebeuren. En dus deed ze geen Hollywood-achtige dingen: ze schreef geen brieven voor de kinderen voor op speciale dagen, maakte geen filmpjes voor “later”, en sprak geen berichtjes in waar we ons kunnen aan vasthouden als ze er niet meer is. En nu is het te laat. 

Ze is er nog wel, maar eigenlijk ook niet meer. De hersentumor heeft haar al volledig in zijn macht: ze herhaalt steeds dezelfde zinnen, stelt telkens weer dezelfde vragen, en noemt iedereen bij dezelfde naam (die van onze hond). De dokters geven haar nog twee tot zes weken. 

Het enige wat we nu nog kunnen doen, is haar lijden verzachten. De kans op een echt afscheid, een moment van betekenis waarbij zij nog helder is, is voorbijgegaan voordat we het doorhadden. 

Ik probeer mezelf bij elkaar te houden. Op het werk. Thuis. ’s Nachts, als het eindelijk stil is in huis. Maar diep vanbinnen ben ik kapot. En dan komt het moment eraan dat ik het aan de kinderen moet vertellen. Zondag. Ik ben doodsbang voor dat moment.

Ik heb familie om me heen, gelukkig. Eén van hen is samen met een kindertherapeut, die me zal helpen om dit gesprek zo goed mogelijk te voeren. Maar dat neemt de angst niet weg. Want hoe bereid je je daarop voor? Hoe vertel je aan je kinderen dat hun mama doodgaat – als je dat nieuws zelf nog steeds niet kunt bevatten?

Mijn zoon en ik hebben net een geweldige week gehad samen. We hebben samen aan een knutselproject gewerkt dat we dit weekend zullen afmaken. En ik ben bang dat hij dit moment, deze dagen samen, voor altijd zal linken aan het ergste nieuws van zijn leven. 

Mijn dochter vierde onlangs haar verjaardag zonder haar mama, want die lag in het ziekenhuis. Dat brak haar hart. En nu moet ik het opnieuw breken …

Ik weet dat ik sterk moet zijn. En ik weet - in theorie - wat ik moet zeggen. Dat ik er voor hen ben. Dat ze veilig zijn. Dat ze oneindig geliefd zijn. Maar ik weet niet of ik die woorden wel over mijn lippen zal krijgen als het zover is …

Ik ben nu al een wrak terwijl ik dit gewoon nog maar typ – voor vreemden op het internet dan nog. Hoe moet ik dan tegenover mijn kinderen staan? Hoe moet ik dit vertellen tegen de twee mensen die ik het liefste wil beschermen?' 

…

...

...

'Vandaag is het zondag. 

Fuck kanker. Echt waar, fuck kanker. 

Ik heb mijn tienjarige zoon, de liefste, zachtste ziel die ik ken, in elkaar zien storten. In vijf seconden tijd leek hij wel twintiger jaar ouder te zijn geworden. Mijn dochter van zeven doet haar best om het niet te begrijpen – alsof ze denkt dat als ze het niet echt weet, het misschien niet waar is. Morgen hebben we een afspraak bij de psycholoog, hopelijk helpt dat een beetje. 

Ze vroeg mij: ‘Gaan we mama voor altijd in het ziekenhuis blijven bezoeken?’ 

Ik probeerde het zo zacht mogelijk uit te leggen. En toen zag ik het moment waarop het tot haar doordring en ze het begreep. Eindelijk. En helemaal. In de ergste betekenis van dat woord. 

Na dat gesprek vroeg ik wat ze wilden doen. Ze wilden dingen kapotslaan. Dozen, stenen, wat ze maar konden vinden. Dus dat deden we, in de tuin. (Met een veiligheidsbril aan, uiteraard). 

Daarna wilden ze naar die koffiebar waar je katten kan aaien. Dezelfde plek waar we vorig jaar naartoe gingen toen we afscheid hadden moeten nemen van onze eigen kat, die ook aan kanker overleed. En dus hebben we dat gedaan. We aten een taartje, aaiden katten en lieten de tijd even stilvallen. 

Ik ben opgelucht dat het achter de rug is. Maar er is nog zoveel dat moet komen. En het voelt zo surrealistisch allemaal. 

Nog één keer, met alles wat ik in me heb:
FUCK KANKER.'

Bron: Reddit