‘Ik ben het zo beu om de mama van mijn pluskinderen te blijven pamperen’

Mag ik even eerlijk zijn? Ik ben op. Moe. Klaar met het constante regelen, herinneren, sturen, volgen, plannen... Niet voor mijn kinderen. Niet voor mijn partner. Maar voor… zijn ex.

Mijn partner en ik zijn bijna tien jaar samen. Toen we elkaar leerden kennen, had hij al twee kindjes: toen 5 en 2. Ondertussen hebben we er samen ook eentje van 8. Dus nu zijn ze met drie: 14, 11 en 8. Een heerlijk, druk huishouden. Mijn partner en ik zijn een sterk team. We doen ons best om onze kinderen op te voeden met waarden als empathie, verantwoordelijkheid, inzet en mildheid. En dat werkt. Onze kinderen zijn fantastische mensen in wording, als ik dat zelf mag zeggen.
Maar dan is er de mama van zijn oudste twee. En dat is... een ander verhaal.

Ze is amper aanwezig.

Ze is het type dat amper aanwezig is. Niet figuurlijk, nee, letterlijk. Geen enkel knipbeurtje, geen tandartsbezoek, geen oudercontact, geen sportinschrijving… Het is alsof ze enkel opdaagt als iemand haar een kant-en-klare uitnodiging onder de neus duwt. En dat is meestal… ik.

Want ik was degene die haar jarenlang op de hoogte hield. Ik was degene die het sportrooster doorgaf, die herinnerde dat er een toernooi was, die ervoor zorgde dat ze – als ze wilde – op de hoogte was. En soms kwam ze opdagen. Maar alleen als ik haar ook nog eens die ochtend zelf een berichtje stuurde met: ‘Vergeet niet, vandaag om 14u match van je zoon!’

Maar ik ben. Het. Moe.

Ik regel al zoveel. Onze agenda is een puzzel op zich: school, huiswerk, sport, verjaardagen, hobby’s, maaltijden, gezinsleven, werk, huishouden – you know the drill. En dan moet ik dus óók nog zorgen dat zij zich genoeg moeder voelt om eens te komen opdagen?

Nee.

En wat het nóg frustrerender maakt: als ik het een keertje niét doe en geen extra herinnering stuur, en ze mist iets, dan is het ineens mijn fout. Alsof ik haar persoonlijke assistente ben. Dus nu vraag ik me af: ben ik een slechte stiefmama als ik het gewoon opgeef? Ik stuur haar het schema. Ze heeft het. Is dat niet genoeg? Of moet ik, voor de kinderen, blijven proberen? Blijven duwen, blijven hopen, blijven herinneren, in de (kleine) kans dat ze komt opdagen?

Wat ik voel…

Ik voel me schuldig. Boos. Moe. En soms verdrietig. Want mijn stiefkinderen verdienen beter. Ze verdienen een échte band met hun mama. En als dat niet lukt, probeer ik dat gat op te vangen. Maar ik ben hun mama niet. Ik ben de plusmama. En hoewel ik ze doodgraag zie, kan ik niet blijven trekken aan iemand die niet wil bewegen.

Boodschap aan andere plusmama’s

Als jij dit leest en denkt: yes, dit ben ik ook, weet dan dat je niet alleen bent. Je mag moe zijn. Je mag stoppen met zorgen voor iemand die niet jouw verantwoordelijkheid is. Je mag loslaten.
 Niet omdat je het opgeeft. Maar omdat je al genoeg draagt. Soms is het genoeg om te zeggen: ik heb gedaan wat ik kon. De rest is aan haar.