mama met baby en peuter

Mama zijn: de grootste competitie aller tijden!

25/11/2024

Ik ben een jonge mama, sinds kort nieuw in het beroep, 9 maanden om precies te zijn. Net lang genoeg om al geleerd te hebben dat ik ongewild deel uitmaak van wat ik noem de allergrootste competitie aller tijden. Tegelijk met de geboorte werd mij een denkbeeldige lidkaart overhandigd, die mij tegen wil en dank toegang gaf tot de wedstrijden die mama's uitvechten. Het deelnemersveld is ongezien. Het overstijgt landsgrenzen, het overstijgt taal, iedereen moet deelnemen!

Het begint al in het kraambed...

De eerste wedstrijd die je moet ondergaan is die van epidurale of niet. Je hebt een keuze gemaakt, bij wezen (of iets minder als de pijn het overneemt) en achteraf staat je de loodzware taak te wachten om deze te verantwoorden... Want de andere mama's staan daar klaar, meedogenloos, als scheidsrechter! Wel of niet, wel of niet…

Je eerste keuze deelt je al meteen op in een vakje... Deze wedstrijd is gelukkig snel achter de rug, samen met de nodige babybezoekjes.

De tweede competitie: voeding

Maar helaas biedt de tweede competitie zich al aan: die van de voeding!

Opnieuw heb je een keuze gemaakt, opnieuw moet je je verantwoorden, want je ligt al achter in de competitie! Je beviel al zonder epidurale en dus ben je zwakker en uitgeput aan het moederschap begonnen. Of je beviel met en bent dus eigenlijk een kleinzerige trien... Als dat maar goed komt met de baby...

Als je nu kiest voor flesjes, ben je niet goed bezig! Jij wilt toch niet dat je kindje achterstand oploopt? Of als je kiest voor borstvoeding, dan zet je automatisch je eigen leven on hold, dat is toch onmogelijk goed te praten in onze maatschappij vandaag?

Houd je de score nog bij, dames?

Met het opgroeien van je spruitje worden de wedstrijden jammer maar helaas geheroriënteerd naar hun kunnen...

Hoe snel eten ze groentepap, hoe snel zitten ze rechtop? Kruipt ze al? Loopt hij al?

‘Oei, nog steeds niet, ocharme toch.... Het zal nen tragen zijn...’

Is hij veel ziek? ‘Maar allez, het schaapje, heeft toch een mindere weerstand hé? Misschien door die flesjes vroeger?’ Wie had gedacht dat het aantal doktersbezoeken ooit een wedstrijd zou kunnen zijn? En ga zo maar door.

Oproep om het lidmaatschap opzeggen

Ik wil mijn lidkaart niet en wens er ook niet aan deel te nemen.

Ik wil hierbij wel een warme oproep doen aan andere mama's om ook hun lidmaatschap op te zeggen, door andere mama's niet te overdonderen met opmerkingen en eigen ervaringen. Als die mama's dat willen, vragen ze er heus wel zelf achter.

Om mama's niet bewust slecht te laten voelen over keuzes die ze maken.

Maar ook om je niet op voorhand al te verdedigen en uit te leggen waarom je die of die keuze hebt gemaakt!

Ooit hadden we een instinct, waar we vertrouwen in hadden.

Ik hoop dat we dat terugvinden... En laten we af en toe eens stilstaan bij de echte heldinnen, vrouwen die op de vlucht zijn met hun kinderen in de hoop ze een betere toekomst te geven. Vrouwen die achterblijven in oorlogsgebied omdat ze niet weg willen of kunnen.
 

Een mama zonder (of met een halve) lidkaart