Ik heb deze dagen een kind dat bromt en hele avonden met zijn lange lijf in de zetel hangt. Ik heb een kind dat de helft van de tijd Engels spreekt met een accent dat ik niet kan thuisbrengen. En ik heb een kind dat maar niet genoeg kan krijgen van het spelletje ‘ik verstop me op een van mijn vaste plaatsen, en dan roep ik dat mama me mag komen zoeken, waardoor ik meteen verklap waar ik verstopt zit’.
Die eerste twee kinderen vinden dat derde kind bij tijden ontzettend dom. Dat komt omdat ze vergeten zijn dat ze zelf ook ooit zo waren.
Vele jaren geleden speelde Robin verstoppertje met zijn opa, maar vond hem écht niet terwijl die gewoon in de zetel zat met een dekentje over zijn hoofd. Alleen over zijn hoofd, ja.
En onze eloquente Leon, die als kleuter volgens zijn juf toch zo’n enorme woordenschat had, sloot als driejarige menige discussie af met een verontwaardigd ‘En trouwens!’, waarna hij parmantig weg stapte zonder er nog iets achter te zeggen.
Victor is ook bezig zijn woordenschat uit te breiden. Vandaag hoorde ik hem voor het eerst het woord ‘namelijk’ gebruiken, en dan nog twee keer vlak na elkaar, in dezelfde zin. ‘Hallo namelijk… Ik ben namelijk een politieagent van vijfentwintig jaar.’
Hij is nog steeds heelder dagen bezig met politieagentje spelen. En ik weet het, buurtpolitieagent Andy Peelman komt ook niet al te snugger over, maar Victor doet er toch nog een schepje bovenop. Toen hij me onlangs wou inrekenen, ook al had ik helemaal niets gedaan, had hij zijn twee handen nodig om me in bedwang te houden. En dus legde hij zijn revolver maar neer. Vlak naast me. Hèhè.
Maar goed, er is wel een leerproces, want hij heeft wel onthouden dat dat niet zo verstandig was. Nu gaat hij zijn revolver een eindje verderop leggen, om dan daarna terug te komen voor de handboeien. Al een geluk dat ik in het algemeen zo’n brave crimineel ben, die netjes wacht.
Verder kwam hier ook nog het woord ‘stijlvol’ voorbij. ‘Mama, vind je dit een stijlvol vliegtuig?’ Nee, vriend, ik vind dat een lomp legogeval waar veel te vlug blokjes afbreken, maar omdat jij het bent, zal ik doen alsof ik het ook heel mooi vind.
Dat ‘stijlvol’ zal wel van de reclame komen, denk ik. Ik hoorde hier ook al ‘Wie kan rekenen, rekent op Dreft’, en onlangs kwam hij vragen of hij slaapproblemen had. ‘Nee, slaapproblemen heb je niet, maar het duurt de laatste tijd wel heel lang voor je ’s avonds eindelijk wilt proberen om in slaap te geraken, hè.’ ‘Ah, want anders is er nu iets op tv dat kan helpen.’
Nee, kind, ik ga u geen slaappilleke geven. Voorlopig toch nog niet…
