Voor alle “brussen” van iemand die meer zorg en aandacht nodig heeft – en hun ouders

Mijn broer is drie jaar ouder dan ik. Voor hem was het dus al een stuk moeilijker; hij was ‘het leven’ al wat meer gewend met ouders die samen zijn. Volgens mij de basis van je eigen leven. 

Mijn broer heeft het nooit gemakkelijk gehad met gelijk welke veranderende situaties, maar op zich leek dit toen nooit heel abnormaal. Hij was altijd de stille jongen, kindjes in z’n klas vonden hem wel raar …  Ik keek enorm naar hem op. Hij wist alles. Ik zei altijd dat hij een rondwandelende encyclopedie was en ik geloofde ook alles wat hij zei. Hij kon namelijk niet liegen.  

Ik was een simpel gewoon kind en vertelde af en toe wel eens een leugentje. Iets wat mijn broer nooit doorhad, want hij wist helemaal niet dat mensen konden liegen. Ik deed alles na wat hij deed, hij was mijn grote voorbeeld. 

De dingen begonnen te veranderen toen we ouder werden. M’n broer zat nog altijd in de lagere school, maar er was meer pestgedrag in de klas. Hij werd altijd maar meer en meer terughoudend en was bang om naar school te gaan. Hij kreeg tics en had vaste ritueeltjes nodig om in slaap te vallen.

We sliepen op één kamer en elke keer moesten mijn mama en ik hem zeggen: ‘Er zal niets gebeuren, je zal kunnen slapen en je gaat het morgen kunnen.’ Elke avond opnieuw, uit vrees om naar school te gaan. Dit was ongeveer het begin van zijn angststoornissen. 

In diezelfde periode is hij obsessief zijn handen beginnen wassen. Zijn handen stonden vol met eczema en hij had overal kloven in zijn vingers. Ook in zijn gezicht had hij eczema waardoor hij er altijd iets vermoeider uitzag. Dit was dan weer voeding voor het pestgedrag in de klas. 

In zijn puberteit werd het alleen maar erger. Angsten, tics, smetvrees, agressie, namen zijn leven over. Mijn mama had er geen controle over en wist niet hoe ze hiermee moest omgaan. Het was al even duidelijk dat mijn broer autisme had. Asperger werd het toen nog genoemd.

In en na zijn puberteit is dit gegroeid in depressies, opnames enzovoort.

Hij is altijd bij mijn mama blijven wonen, tot mijn mama is overleden toen ze 60 jaar was. Mijn broer moest voor het eerst in z’n leven op eigen benen staan op zijn 35 jaar. Ik heb hem in vele dingen proberen begeleiden in deze harde situatie, maar merkte al snel dat ik hem niet kon helpen. Toen ik zelf op zoek ging naar hulp ben ik er bij mijn psycholoog achter gekomen dat ik een “brus” ben.

Een “brus” is een broer of zus van een persoon die meer zorg en aandacht nodig heeft, in ons geval omwille van autisme. Ik ben mij beginnen verdiepen in autisme en veel beginnen lezen hierover. Al snel had ik door dat ook mijn zoontje autisme had en na onderzoeken bleek dit ook te kloppen. 

Er viel zoveel op zijn plaats, maar ook de angst werd groot. Ik zag het beeld van mijn broer en mezelf in mijn eigen kinderen. Mijn zoontje met autisme, mijn dochtertje niet.

Ik heb veel geleerd uit vroeger en ik hoop dat ik er wel altijd kan zijn voor beiden. Dat mijn zoontje juist wordt begeleid maar ook dat mijn dochtertje evenveel aandacht krijgt, dat ze niet het gevoel moet krijgen dat alles voor haar vanzelfsprekend moet zijn omdat zij het wel kan. Iets wat ik altijd heb moeten horen, en nog altijd te horen krijg.

Ik houd mijn hart vast voor later. Maar he, elke mama moet wel.