We voelen ons niet meer veilig thuis, maar ik wil mijn kinderen wel dat veilige gevoel geven

Ik riep naar mijn man om de politie te bellen en ondertussen belde ik mijn vader op, terwijl ik de kinderen uit bed haalde. De kinderen moesten zo vlug mogelijk uit deze situatie zijn. Dat was mijn topprioriteit. Mijn vader was er kort daarna en nam de kinderen mee. Hij vertelde achteraf dat hij nog net de hulpdiensten hoorde, maar vlug de deur toegedaan had, want de kinderen waren al zo in paniek. 

Die avond werd ik geleefd ... Rond 1u ‘s nachts waren alle hulpdiensten weg en stonden mijn man en ik daar. Alleen, met een gebroken huis en een gebroken hart. Wat wij al die jaren hadden opgebouwd, maakte iemand in één seconde kapot. 

De dagen, weken en zelfs maanden daarna hebben we elk onze verwerking gehad. Ik kon niet meer tegen luide knallen, mijn zoon was in paniek bij het zien van hulpdiensten, mijn dochter sliep niet meer goed … Elk had zijn eigen manier. Het was lastig, maar uiteindelijk hebben we het allemaal een plaats kunnen geven en minderde onze angst. We voelden ons terug wat veilig in onze thuis. 

20 maart 2023. Ik sta normaal nooit voor 6u op, maar aangezien ik vroeg wilde beginnen werken, ging mijn wekker om 5u40. Dan had ik tenminste nog tijd om 9 minuten te snoozen. Na 5 minuten hoorden mijn man en ik een luide knal, mijn hart begon onmiddellijk hard te kloppen. Ik zei: “Schat, ze hebben toch niet opnieuw in ons huis gereden hé?!” Waarop hij antwoordde, “Tuurlijk niet,” maar ik voelde dezelfde schrik. We stoonden op en hoorden bij het naar beneden gaan dat onze hond begon te blaffen. Dat doet hij nooit, dus we wisten dat er iets fout was. 

We kwamen beneden maar zagen niets. Een seconde lang voelden we lichte opluchting. Mijn man hoorde echter stemmen vooraan, dus ging toch kijken. Ik hoorde hem instant vloeken. Dat beloofde niet veel goeds … Ik ging hem achterna en zag dat iemand tegen mijn man zijn auto gereden had en dat deze persoon dan vluchtmisdrijf had gepleegd. De tranen sprongen in mijn ogen. Niet opnieuw, niet opnieuw … 

Ik hoorde twee van onze drie kinderen naar beneden komen, ze hadden ons gehoord. Ik vertelde hen rustig wat er gebeurd was. Ze begonnen allebei onmiddellijk te wenen. Hun veiligheid die ze terug opgebouwd hebben, was instant weg. 

Misschien moet ik er een kleine kanttekening bij maken: de auto van mijn man stond voor ons huis geparkeerd, dus evengoed kon die auto in ons huis gezeten hebben. Ook het ongeloof in hun ogen dat de persoon weggereden is, dit snappen ze niet, wie doet dit nu? Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer pijn mijn dochter in haar buik krijgt. Ken je dat? Stress op de maag? Als mama wil ik er zijn voor hen, maar tegelijk voel ik mij zelf ontzettend bang. 

En zo zijn we weer allemaal onze veiligheid kwijt. Niet wetende hoe we deze moeten herstellen. Angst bij luide geluiden, kinderen die terug extra prikkels verwerken ’s nachts, zorgen over wat nu … 

En wat nu? Wat moeten we nu doen? Hoe stel ik mijn kinderen gerust dat ze niet bang moeten zijn, als ik het zelf ben? Hoe zeg ik dat ze zich goed mogen voelen in hun eigen thuis, als ik me zelf niet zo voel? 

Wat nu? 
 

Tina