‘Nee, mijn kinderen krijgen geen thuisonderwijs van hun stiefmoeder!’

Mijn ex-man Anton en ik hebben samen twee kinderen: een jongen van 9 en een meisje van 8. Ons huwelijk liep stuk door zijn ontrouw, en niet lang na onze scheiding trok hij in bij Nathalie, zijn nieuwe partner, die op dat moment al vier kinderen had uit een eerdere relatie. Ondertussen hebben Anton en Nathalie samen ook een peuter van twee en nog eentje onderweg.

Nathalie geeft haar kinderen thuisonderwijs. Al van voor ze Anton kende. Terwijl onze kinderen gewoon naar het openbaar onderwijs gaan, met vriendjes, leerkrachten, schoolfoto’s en alles erop en eraan. En daar voelen ze zich goed bij. Maar blijkbaar is dat een probleem. Al van voor hun huwelijk dropte Anton af en toe dat ‘het misschien beter zou zijn als de kinderen ook thuisonderwijs kregen, dan zouden alle kinderen hetzelfde hebben’. Ik lachte dat weg. Want mijn antwoord is en blijft: NEE!

Waarom zou ik mijn kinderen uit school halen voor háár systeem?

Onlangs laaide de discussie opnieuw op. Nathalie vertelde me dat haar kinderen jaloers worden als ze zien dat de mijne wél naar school gaan. Dat het verwarrend is voor hen. Dat het voor haar als moeder lastig is om uit te leggen waarom sommige kinderen les krijgen aan de keukentafel en andere hun boekentas mogen vullen en op de fiets springen.

Eerlijk? Ik vind dat niet mijn probleem. In een samengesteld gezin is het normaal dat niet alles gelijk loopt. Verschillende ouders, verschillende regels, verschillende levens. Je kan dat niet één-op-één trekken.

Anton kwam opnieuw vragen of ik er niet tóch over wilde nadenken. Of ik Nathalie de kans wilde geven om ‘ons gezamenlijke gezin te verenigen door haar ook mijn kinderen te laten onderwijzen’. Ik vroeg aan onze kinderen wat zij er zelf van vonden. Hun antwoord was duidelijk: ze willen gewoon naar school blijven gaan. Ze willen hun vriendjes niet missen, ze houden van hun juf, en het idee om thuis te moeten zitten – met hun stiefmoeder – zag er voor hen totaal niet aantrekkelijk uit. En dus gaf ik hen die geruststelling: jullie blijven gewoon naar school gaan. Punt.

Advocaat onder de arm

Toen Nathalie en Anton bleven aandringen, heb ik een advocaat ingeschakeld. Die heeft mijn standpunt formeel vastgelegd en aan hun advocaat laten bezorgen. En ja, Anton was daar bepaald niet blij mee. Hij vertelde me dat hun advocaat hen zelfs afgeraden heeft om hiermee naar de rechtbank te stappen, omdat het weinig kans op slagen heeft. (Ook dat liet ik netjes documenteren, just in case.)

Maar sindsdien laten ze het niet los. Ze beschuldigen me ervan dat ik Nathalie bewust buitensluit, dat ik hun gezinsleven saboteer, dat ik de band tussen de kinderen verziek. Volgens hen is mijn enige motivatie ‘hun harmonie verstoren’.

Ik hou voet bij stuk

En ik? Ik blijf bij mijn standpunt. Niet om hen te pesten, maar omdat ik geloof dat mijn kinderen recht hebben op een stabiel en sociaal schoolleven. Omdat zij zélf kiezen om gewoon naar school te gaan. En omdat ik niet geloof dat thuisonderwijs per se beter is — laat staan als het wordt opgedrongen door een stiefmoeder die hen nauwelijks kent in die rol.

Laat me duidelijk zijn: dit gaat niet over jaloers zijn, of iets willen dwarsbomen. Dit gaat over grenzen stellen. Over de autonomie die ik als moeder heb om mee te beslissen over het leven van mijn kinderen. En ja, ik zie dat samengestelde families werken als iedereen elkaar respecteert – maar dat betekent niet dat iedereen zomaar evenveel mag bepalen. Wat denken jullie? Moet je soms toegeven om ‘de vrede’ te bewaren in een nieuw gezin? Of is het oké om voet bij stuk te houden, ook als dat wringt?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT