Het afgelopen jaar was een jaar met veel mijlpalen. Niet alleen voor mijn zoontje, maar ook voor mij. Zo hebben we afscheid genomen van de crèche, die toch wel twee jaar lang een constante in ons leven was.
Na de crèche-periode zijn we samen voor de eerste keer op reis geweest met het vliegtuig. Het was heel spannend voor mij, want ik wist totaal niet hoe mijn zoontje zou reageren op een vlucht van vijf uur en of hij het überhaupt leuk zou vinden. Maar ja hoor, mijn zoontje houdt van vliegen.
Zo heb ik mogen ontdekken dat hij zich wonderwel aanpast aan een andere omgeving. Het was heel bijzonder om te zien hoe hij genoot van al het nieuwe en om elke dag met zand en water te spelen.
Toen we terug thuis waren na onze geweldige vakantie stond ons iets groots te wachten, namelijk de allereerste schooldag. Ik vond het heel spannend voor hem, maar tegelijkertijd was ik zelf ook wel nerveus. Want wat als hij het totaal niet fijn zou vinden? En wat als hij nu naar een papa zou vragen? Want ja, in dit gezin is er geen papa. Hoe zou ik dat dan moeten uitleggen? Tweeënhalf is nog te jong om te vertellen hoe de vork aan de steel zit.
Maar niks was minder waar. Mijn zoontje vond het meteen geweldig op school, hij had een geweldige juf en ja hij had het wel eens over papa, maar eigenlijk noemde hij gewoon de papa van andere kindjes papa. Hij zei niet de papa van, maar hij noemde die gewoon papa.
In september is hij gestart in de eerste kleuterklas en is hij in de vissenklas gekomen bij een fantastische juf, een juf die vol enthousiasme en overgave met haar visjes ( visjes= kleuters van de vissenklas) bezig is. Ongelofelijk hoeveel hij op nog geen jaar tijd geleerd heeft.
Ik ben dan ook apetrots op mijn zoontje, hij doet het geweldig.
Eigenlijk was ik degene die al die grote mijlpalen met een bang hartje tegemoet ging. Nu weet ik dat dit nergens voor nodig was. Voor mij staan die mijlpalen vooral symbool voor het feit dat ik mijn zoontje meer moest loslaten en dat hij veel zelfstandiger is geworden.